Arnon Grunberg over de tentoonstelling 'The Family of Man'

De meeste mensen zijn lelijk. God houdt er nu eenmaal een andere smaak op na dan wij, wat mensen betreft. Sommige mensen worden mooier wanneer je ze beter leert kennen. Maar de meeste mensen leer je niet beter kennen. Ze blijven even lelijk voor jou als jij voor hen. Boris Vian heeft een boek geschreven met als titel: En al wie lelijk is maken we af. Dit idee heeft nooit veel bijval gekregen. De meerderheid is nu eenmaal lelijk. Velen beweren dat in lelijkheid ook een soort schoonheid zit. Misschien hebben ze gelijk. De wil van mensen om zich te verzoenen met de werkelijkheid is immens. En dat is begrijpelijk. [...]

In Playboy en Penthouse staan elke maand halfnaakte en naakte vrouwen. Wie nummers van tien jaar geleden bekijkt ziet dat deze foto's bijna hetzelfde zijn gebleven. Het zijn geen familieportretten. Familieleden staan zelden naakt op foto's. Zelfs de foto-albums van nudisten staan vol met aangeklede mensen. [...]

Op meer dan de helft van de foto's staan kinderen. Veel mensen houden van foto's van kinderen, zelfs als ze die kinderen helemaal niet kennen, merkte ik toen ik op de tentoonstelling rondliep. Zijn foto's van kinderen per definitie ontroerend? Omdat ze zo onschuldig zijn of lijken? De meeste van die kinderen zien eruit alsof ze zijn weggeplukt bij een modellenbureau, en de rest van hun leven niets anders hebben gedaan dan cornflakes aanprijzen op de televisie. [...]

Op de laatste foto van de tentoonstelling zien we de ruggen van (alweer) twee kinderen. Een jongen en een meisje. Ze lopen in een park of een bos. Daaronder staat: 'A world to be born under your footsteps.' Foto's in Penthouse zijn niet pervers. Die laatste foto en dat onderschrift vind ik pervers. Deze tentoonstelling laat zien dat de wereld zoals je die voorgeschoteld en beloofd hebt gekregen niets te maken heeft met deze wereld, maar op zijn best een karikatuur daarvan is.

bron: Arnon Grunberg over de tentoonstelling 'The Family of Man' (Kasteel van Clervaux, Luxemburg); De Volkskrant; 5 augustus 1994