De pedofiele Boudewijn had het kind in zichzelf gedood

Ik knoopte twee dingen aan elkaar: de vaak vrijmoedige uitspraken van Boudewijn [Büch] over zijn pedofilie. En zijn verhalen over zijn dode zoon. En ik uitte, met in het achterhoofd dat die dode zoon wel eens verzonnen kon zijn, de gedachte dat Boudewijn het kind in zichzelf had gedood. Dat dode kind, zo zei ik, was Boudewijn zelf. Er was in werkelijkheid geen kind. Alles paste zo in elkaar: proza, poëzie en zijn interviews. Het was ook een verklaring voor het feit dat hij zei pedofiel te zijn, maar zich onthield van het daadwerkelijk pedofiel consumeren. [...] De pedofiele Boudewijn had het kind in zichzelf gedood en ook het verlangen naar dat kind.

bron: Theodor Holman in zijn boekje 'De taal heeft het laatste woord - Het mysterie Boudewijn Büch'; Ex Ex Uitgevers 2004