De reactie van een moeder

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: M.E.A.

Beste Martijn,

Om te beginnen vind ik het heel moeilijk om in weinig woorden te reageren als ouder.
Sinds drie jaar heb ik een goede collegiale en vriendschappelijke relatie met Karmon. In februari '83 vertelde Karmon mij in een vertrouwelijk gesprek van zijn liefde voor kinderen en het zich speciaal aangetrokken voelen tot jongens in de leeftijd van 10 - 16 jaar.

Pedofilie, een angstig begrip uit de taboe-sfeer... Totaal onbekend voor mij... Ik schrok. Ik had geen idee wat dat zou kunnen betekenen voor mijn gezin en mijn zoon van 13.
Ik begreep al snel dat ik niet kon zeggen: "O.K., maar..." Nee, ik moest afwijzen óf accepteren. Afwijzen wilde ik niet! Accepteren zou mij echter veel energie gaan kosten. Inleven, begrijpen, meevoelen.
Om te beginnen hebben we veel gepraat. Uren, dagen. Daarnaast heb ik veel materiaal gehaald uit de bibliotheek. Boeken geschreven door pedofielen, sociologen, wetenschappelijke onderzoekers, over ervaringen van kinderen, gevolgen voor kinderen. Ik heb er geluidsbanden gehaald. Het meest geschokt was ik door de beschrijving van de onmacht van de pedofiel in deze situaties. Hun liefde voor kinderen, de reakties uit hun omgeving -ouders. De vernederingen, agressie, het onbegrip. Het verlangen te kunnen léven. Een wereld vol angsten.
Ik kon én wilde hier niet aan meewerken.

Intussen groeide de vriendschap tussen Karmon en mijn zoon. Hij kwam steeds vaker bij mij thuis en ook mijn man werd erbij betrokken.
Weer een nieuwe angst maar ... ongegrond. Hij accepteerde rustig. De weg was vrij.

Zonder forceren leidde Karmon zichzelf en mijn zoon naar een hechte vriendschap. Week-endjes logeren bij Karmon volgden en zelfs een kleine vakantie naar het buitenland.
Nu, een jaar later, is de relatie tussen Karmon en mijn zoon uitgegroeid tot een diepe, hechte vriendschap waarin veel mogelijk is. Ze hebben het fijn samen.
Nog steeds neemt Karmon veel met mij door, we praten veel samen. Maar zonder deze gesprekken weet én voel ik dat het goed is. Voor hun beiden, maar ook voor wat mij betreft. Ik oefen geen kontrole uit, maar het is fijn op de hoogte te blijven.
Ik heb veel moeten leren, eigen waarden en normen opzij gezet, maar het is de moeite waard geweest. Niemand lijdt onder zo'n eerlijke, fijne vriendschap. Zij beiden groeien ervan.
Ik zou nog veel meer kunnen en willen zeggen. Misschien een volgende keer?

Veel sterkte!,
M.E.A.

bron: Ingezonden brief; 'De reactie van een moeder'; Martijn, nummer 16, februari 1984