De tragiek van een kinderloze cultuur

In een primitief-calvinistische, op gelijkschakeling gerichte wereld echter, wordt alles wat uitzonderlijk is weggewerkt. Angst, schuld en schaamte - de negatieve wil kortom om alles wat zacht en lief is weg te jagen - beheersen in zo'n wereld het geestelijke klimaat. Wie oprecht is wordt gehaat. Wie laf en aangepast is wordt op handen gedragen. Zonderlingen zal men in zo'n wereld zelden ontmoeten. Meestal vertoeven ze - gedwongen door de omstandigheden - in het buitenland, en wanneer dat niet het geval is, dan hebben ze zich - uit barre nood - verstopt in de een of andere kluizenaarswoning, die met behulp van een uiterst verfijnd elektronisch beveiligingssysteem volledig is afgeschermd van de buitenwereld. [...]

Iemand die sterke, kinderlijk-lieve impulsen in zichzelf herbergt heeft sfeer, gezelligheid en warmte om zich heen nodig. Wanneer hij dergelijke zaken moet missen dan verkommert hij, dan sterft hij af, zoals een plant doodgaat wanneer hij licht en water moet ontberen. [...] Het is triest dat mensen niet uit durven te komen voor hun kinderlijke verlangens. Dan is er iets mis in intellectuelenland. Dan zitten er cultuurproleten op de troon, vrouwenhaters en kinderhaters, en dan moet daar actie tegen worden ondernomen, omdat echte intellectuelen streven naar volledigheid en het verschrikkelijk vinden wanneer kinderlijk-lieve en sentimentele mensen naar de slachtbank worden geleid.

bron: Artikel 'De tragiek van een kinderloze cultuur' door Wim Duzijn (anarchistisch schrijver); Brief aan de redactie van de Volkskrant; home.hetnet.nl/~anarchopress/ik/anarcho/anarch02.htm; 15 januari 1985