De uitzending van Rondom Tien over pedofilie
Ik liet de redactie van Rondom Tien weten, dat ik enkele relaties met kinderen vanaf een jaar of elf à twaalf heb gehad (ook seksueel) en nu nog een relatie met een jongen van 14 heb. Deze jongeren (de meeste zijn nu de 20 gepasseerd) kijken hier met veel plezier op terug en hebben de (seksuele) relatie als zeer positief ervaren. [...] De jongens met wie ik een relatie heb gehad, waren niet bereid om op de televisie te komen. Enerzijds omdat ze toch te bang zijn om herkend te worden, anderzijds omdat er tot nu toe erg negatief over dit soort relaties gesproken wordt. Ook waren ze bang om als 'slachtoffers' gezien te zullen worden.
Ik heb geprobeerd me in te leven in de onverschillig 'zappende' burger die net zijn eigen kroost eindelijk het bed in heeft. Hij schrikt op uit zijn sluimering, als hij het bizarre stemgeluid hoort van de man die op TV het woord voert. "Zeker weer zo'n raar medisch geval bij Ria Bremer," denkt hij. Maar dan blijkt de man een opgeplakte snor te hebben, en bovendien een toneelbrilletje te dragen. "Cabaret, misschien? Wat zegt-ie? Hij valt op jongetjes tussen de negen en twaalf jaar? Wat ze al niet verzinnen..." Zap. Begrijp me goed: ik bewonder de moed van de mensen die op TV zijn geweest, en ik begrijp dat het zonder vermomming niet kan. Maar wat voor indruk maakt een verklede meneer met een 'gescramblede' stem? Juist, de verkeerde. De boodschap die mensen dan horen, stemt niet overeen met de inhoud van de gesproken woorden. Wat blijft hangen is het beeld van een nogal gek mannetje met een raar soort voorkeur ergens tussen A en B. "Nou, mop, dàt is iets voor ons Petertje." Ik geloof van niet.
bron: 'De uitzending van Rondom Tien over pedofilie'; Eerste tekst door 'anoniem'; Tweede tekst door Marc van Bijsterveldt; OK Magazine, nummer 35; februari 1992