Het moet gewoon ophouden - Maar hoe? De strategieën van de pornostrijd

Daar kan ik me verdomme soms kwáád over maken! Bij het woord verbod schrikt iedereen, wijzelf inbegrepen, zich te pletter. Het is pure angst van onszelf om te zeggen dat we bepaalde dingen gewoon niet willen en daar desnoods in laatste instantie een verbod voor te gebruiken. Angst om voor censor te worden uitgekreten, terwijl dat een onzinnig tegenargument is. [...]

Maar één van de middelen daarbij is voor mij een verbod op bepaalde soorten porno, bepaalde soorten afbeeldingen. Je hebt dan ook iedere keer weer publiciteit en een nieuwe kans om duidelijk te maken wat je bedoelt. Een dergelijk verbod beschouw ik als een manier om als maatschappij een aantal normen te stellen - die normen algemener aanvaard te krijgen. Ik geloof zeker niet dat je met zo'n norm meteen alle ellende uit de wereld werkt, maar het help wel. En als er een verbod zou komen op sadistische foto's, zou ik daar geen slapeloze nacht van hebben. Van andere afbeeldingen kun je op een andere manier duidelijk maken dat ze niet door de beugel kunnen: iemand die zo'n afbeelding produceert kun je bijvoorbeeld een boete op laten leggen. Dat geld gaat dan naar de vrouwenbeweging, bijvoorbeeld naar MERK, daarmee wordt de vrouwenbeweging schadeloos gesteld en komt er geld binnen om actie te voeren. Ik vind het verbieden op zich niet problematisch, net zoals ik het goed vind dat racistische uitlatingen verboden zijn - ook al weet ik dat je het er niet mee voorkomt.

bron: Artikel < 'Het moet gewoon ophouden' - Maar hoe? De strategieën van de pornostrijd > door Karin Spaink; Uit het boek 'Pornografie: bekijk 't maar - Een politiek-feministische visie op seksualiteit' onder redactie van Karin Spaink; Van Gennep Amsterdam; 1982