Het symbool kind

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Velen van ons zullen ongetwijfeld het programma van Catherine Keyl hebben gezien (30 maart j.l.). "Pedofilie, hoe gaan we ermee om?" Dat was de centrale vraag van de twee afleveringen. Het is niet mijn bedoeling om hier een inhoudelijk verslag weer te geven van het programma. Ook ga ik niemand in het programma be- of veroordelen.

Nee, ik wil slechts iets aan de orde stellen wat mij opviel en aansprak in de tweede aflevering. De eerste heb ik helaas niet gezien. Op een gegeven moment zei de deskundige iets in de trant van "Jullie vallen niet zozeer op de persoon, maar meer op de leeftijd." Een terechte vraag; hoe kan het zijn dat echte liefde (van de volwassene uit gezien) overgaat naarmate het kind ouder wordt? Waarom hou ik echt van een jongen van elf, maar niet meer zodra hij volwassen is geworden? Is houden van dan niet grenzeloos, tijdloos, en sekseloos? Had zij dan gelijk door te stellen dat wij op leeftijden vallen en niet op het kind erachter? Ik heb daar een tijdje over nagedacht en mij ook afgevraagd wat pedofilie nou eigenlijk is.

Ik voel mij emotioneel, spiritueel, erotisch en seksueel aangetrokken tot jongens. Men noemt dat verschijnsel pedofilie. Ik word dus verliefd op een mooie jongen van een jaar of elf. Ik leer hem goed kennen en ga echt van hem houden. Houdt die liefde dan ineens op als hij ouder wordt? Welnee, het erotisch-seksuele aspect valt hooguit weg. Maar ik hou nog steeds van hem. Mijn liefde is dus niet leeftijdsgebonden, hooguit mijn seksualiteitsbeleving. Maar van iemand houden is toch meer dan alleen je seksueel aangetrokken te voelen tot die persoon?

Persoonlijk geloof ik trouwens dat binnen pedofiele relaties 'intimiteit' veel meer een cruciale functie heeft dan 'seksualiteit'. Seksualiteit is geen doel op zich, maar eerder een soort van beloning. Dat seksualiteit zo'n nadruk lijkt te hebben, komt omdat het ons nu bijna onmogelijk wordt gemaakt om seks te hebben. Het is positieve energie in je die zich nu ophoopt en ophoopt (totdat de bom barst?).

Jullie vallen niet zozeer op de persoon, maar op de leeftijd. Ik heb al eens eerder zoiets gehoord. Wij zouden meer op het 'symbool' kind vallen, dan op de persoon. Dat symbool kind zou dan een projectie zijn van het kind dat wij vroeger niet mochten zijn. Jammer genoeg ben ik niet goed psychologisch onderlegd. Bij deze wil ik dan ook de psychologen/seksuologen onder ons vragen hier eens een artikel over te schrijven. Wat ik natuurlijk wel kan beschrijven is het type kind waar ik op val. Dit zijn meestal jongens die volkomen zichzelf durven te zijn. Dus niet de meelopers, maar of de stillere types of de groepsleidertjes. Waarom? Omdat ik, denk ik, vroeger niet mijzelf kon zijn. Ik moest onder leeftijdgenootjes altijd een masker dragen. Ik was een druk kind, maar werd een rustig kind. Een druk kind trekt mij dus, omdat ik dat was maar niet kon zijn. Een rustig kind trekt mij dus, omdat ik dat noodgedwongen werd, maar niet was. Het verschil met die kinderen is dan dat zij echt of druk of rustig zijn.

Val ik nu daarmee op het 'symbool' kind? Ik denk zeker dat er verbanden liggen, maar dat ligt bij mensen met een homofiele en heterofiele voorkeur waarschijnlijk niet anders.

Vriendelijke groet,
Rob K.

bron: Ingezonden brief 'Het symbool kind' door Rob K.; OK Magazine, nummer 74; augustus 2000