Kinderporno nader beschouwd - Heftige emoties en ongenuanceerde wetgeving

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Ook binnen de NVSH leven verschillende gedachten en gevoelens over het onderwerp. Niet in de laatste plaats omdat achter het vraagstuk van de kinderporno een andere controversiële strijd levensgroot opdoemt: die omtrent de morele toelaatbaarheid van (seksuele) relaties met kinderen en jongeren.

Discussies in de politiek en de media over pornografie in het algemeen gaan gelukkig allang niet meer over goede zeden en grenzen van wat esthetisch nog aanvaardbaar is. Over smaak valt immers niet te twisten. Maar schijn bedriegt: de stelling gaat slechts op zo lang het de smaak van volwassenen onderling betreft. Zodra er mensen van onder de 16 betrokken zijn, meet ineens iedereen zich een oordeel aan. Prima, zolang deze oordelen zijn ingegeven door een gezond en recht-door-zee-gevoel, dat zegt dat kinderen tegen elke vorm van machtsmisbruik beschermd moeten worden. Goed dat daar wetgeving voor is en dat er opsporingsbevoegden zijn die zieke geesten, die kinderen lichamelijk en psychisch mishandelen om commercieel gewin of voor hun eigen dubieuze gerief, oppakken. Minder fijn, wanneer dit leidt tot een collectieve veroordeling van elk gedrag waarin het lichamelijke en het kinderlijke op min of meer erotische wijze met elkaar verbonden zijn. En helemaal fout, wanneer de term 'seksuele gedraging', die niet nader omschreven wordt, onbeperkt wordt geplakt op vele vormen van (onschuldig!?) 'bloot' en leidt tot de zoveelste negatieve connotatie bij seksualiteit en erotiek in het algemeen. [...]

[Bij dit artikel staat paginagroot een foto, gebruikt als affiche voor La Passion de Gilles, toneelvoorstelling van het Zuidelijk Toneel (1990), waartegen destijds een klacht bij de Reclame Code Commissie werd ingediend.]

[Inzetstukje:] De redaktie vroeg Erwin Olaf, een van Nederlands bekendste en meest succesvolle fotografen, naar de foto La Passion de Gilles. Erwin Olaf: 'Het bebloede, blote, op de stoel vastgebonden jongetje met de helm met horens heb ik bedacht naar aanleiding van de oude legende rond de minnaar van Jeanne d'Arc, waar het toneelstuk over ging. Na Jeannes verbranding schijnt hij meer dan 125 kinderen verkracht en vermoord te hebben. Die foto is een verbeelding geweest van dat idee.'

Vond het jongetje het dan niet verschrikkelijk om op die manier gefotografeerd te worden?
'Nee! Kinderen vinden het de gewoonste zaak van de wereld om hun kleren uit te doen, bijvoorbeeld. Zijn moeder was er bij en hij kreeg een cadeautje. Zijn broertje was hartstikke jaloers dat hij er niet op mocht! Kijk eens naar die prachtige volledig gestrekte voetjes... Hij deed echt heel erg zijn best om er zo mooi mogelijk op te komen. Voor kinderen is het niet beladen. Wij, de volwassenen, de ouders, zijn het die het zo erg maken.'

Om jouw foto's hangt een aureool van erotiek waarin het machtsverschil een grote rol speelt. Je maakt bijvoorbeeld gebruik van touwen, waarmee mensen vastgebonden zijn.
'Ik heb me er over verbaasd dat mensen zo op mijn foto's reageren. Met name de serie Chessmen riep kennelijk het gevoel op dat ik wil shockeren met SM-achtige taferelen. Maar mij gaat het puur om het menselijk lichaam! Het lichaam is bijzonder en mooi zonder kleren. Kleren maken zo gewóón. En dat terwijl touw visueel een erg bijzonder materiaal is. Ik vind het niet erg dat veel van mijn beelden seksueel worden geïnterpreteerd. Het is alleen vaak niet mijn eerste bedoeling. Het lichamelijke wordt heel snel verward met het seksuele. Maar het zijn wel twee verschillende dingen.'

bron: Artikel 'Kinderporno nader beschouwd - Heftige emoties en ongenuanceerde wetgeving' door Ymkje de Boer; De Nieuwe Sekstant; (juli/augustus?) 1995