Ome Harry (slot)

Als moeder van Irene wilde ik graag al die mensen die met hun vele brieven geholpen, gekrenkt en beledigd hebben toch even wat laten weten hoe het hier het laatste halfjaar is verlopen. [...] We hebben lang gepraat en hij bekende dat hij nu eenmaal een zwak had voor kinderen, dat hij ze nooit zou gebruiken, maar alleen spelen en dat hij het niet deed om mij dwars te zitten want hij wilde niet weg want hij had geen ander tehuis dan hier en hij zou niet meer aan Irene komen. [...] Sinds die dag is het toch wel veranderd, en aan Irene kan ik het ook merken. Ze lachte nooit meer de laatste tijd, maar nu hoor ik haar weer zingen en ze ontloopt hem niet meer als hij binnenkomt. Ze zit 's avonds aan zijn voeten en kijkt hem weer open aan. Ze loopt hem elke avond tegemoet als hij van z'n werk komt en huppelt dan naast hem naar huis en dan huil ik weleens omdat ik toch blij ben dat het zo is gegaan en hoop dat het zo mag blijven, ik houd zo veel van hen beiden.

bron: Artikel 'Ome Harry' door 'naam en adres bij redactie bekend'; Sekstant, no. 1; januari 1974