Over grenzen en taboes: controverses rond relaties en seksualiteit

Mij is herhaaldelijk gebleken dat mensen die verantwoord om willen gaan met hun pedofiele gevoelens begin 21ste eeuw soms zelf - in overeenstemming met de tijdgeest - geen scherp onderscheid meer maken tussen primaire victimisatie (echt seksueel misbruik dus) en secundaire victimisatie (schade ten gevolge van de relaties en beeldvorming in de naaste omgeving of maatschappij in het groot). Dit onderscheid zou in hun perspectief niet relevant zijn, want: "de schade is er niet minder om".

Ik ben het met deze mensen eens dat een risico op (schade beperkt tot) secundaire victimisatie reeds voldoende reden vormt om af te zien van seksuele handelingen, maar beschouw het onderscheid wel degelijk als essentieel. Alleen wanneer eventuele schade in bepaalde, concrete gevallen uitsluitend het gevolg kan zijn van secundaire victimisatie heeft het zin om na te denken over mogelijkheden tot verantwoorde emancipatie van erotische relaties. Zolang men dit onderscheid niet helder maakt, is streven naar emancipatie van erotische relaties per definitie moreel onverantwoord. Stellen dat een scherp onderscheid maatschappelijk irrelevant is komt echter neer op capitulatie voor de tijdgeest op dit gebied.

bron: Uit het boek 'Over grenzen en taboes: controverses rond relaties en seksualiteit' door T. Rivas; Lulu.com; 2012