Shrinivási - 12 december 1926 - 26 januari 2019

In Nederland was hij amper bekend, maar de Surinaamse dichter Shrinivási schreef wel enkele van de allermooiste gedichten in het Nederlands. [...]

In zijn allerbeste gedichten bereikte hij die soberheid en toch verbaas je je telkens weer over alle betekenislagen die hij weet op te roepen. Net als Michaël Slory vond hij de absolute zuiverheid in de taal van het kind en de ontmoeting met het kind. Even leek juist hierover een akelige sluier te komen hangen, toen er geruchten in de wereld kwamen dat Shrinivási zich aan een kind vergrepen zou hebben. Op dat moment zat ik samen met regisseur Ram Soekhoe midden in de opnames van de film Verlangen niet en eindelijk geen verdriet. Wij konden het geruis niet negeren en besloten hem de directe vraag voor te leggen wat zijn betrekkingen tot kinderen waren. Zonder enige aarzeling antwoordde hij: 'Kijk naar de kinderen en je ervaart ze telkens weer in alle zuiverheid. Zij geven de dingen weer, zeggen ze in hun hun volheid. Zij vormen een spiegel waarin wij onszelf zien. Zoals wij waren, zoals wij niet meer zijn. Zoals wij terugverlangen te zijn. Dit heimwee in ons naar het verloren paradijs van ongeschondenheid inspireert ons bij de aanraking van het kind.' Als iemand die zelf als kind jarenlang in aanraking is gekomen met een pedofiel en de vuigheid daarvan al van afstand ruikt, is het voor mij glashelder dat Shrinivási zich met deze woorden buiten elke verdenking plaatste.

bron: 'Shrinivási - 12 december 1926 - 26 januari 2019' door Michiel van Kempen; In de rubriek 'Het einde'; De Groene Amsterdammer; 21 februari 2019