Una

Pedofilie is een onderwerp dat de meeste filmmakers liever uit de weg gaan. Een paar jaar geleden deed de Amerikaanse Nicole Kassell een bewonderenswaardige poging met The Woodsman (2004), over een pedofiel (Kevin Bacon) die zich vergrijpt aan een 12-jarig meisje op een bankje in het park. Ook de Amerikaanse Todd Solondz gaat het onderwerp niet uit de weg. In Happiness (1998), laat hij een van zijn personages het logerende vriendje van zijn zoon misbruiken. Je ziet niets, maar in alle suggestie is het de gruwelijkste scène uit de film. Volwassen mensen en kinderen horen geen seks met elkaar te hebben, ook al lijkt het kind nog zo vol seksueel verlangen - want de kracht van een kind, en dan bedoelen we hier kinderen in de puberteit - mag je nooit onderschatten, hun lust en verlangen; ook die zijn echt. [...]

In de flashbacks zien we een mooi ontluikend meisje, wier borstjes nog niet volgroeid zijn, maar die al precies weet of voelt hoe ze die buurman die Ray heet, moet verleiden. Dit klinkt misschien vreemd, want zijn kinderen niet per definitie onschuldig? Zoals gezegd en zoals deze film probeert aan te tonen: nee. Wat niet wil zeggen dat een volwassen man in moet gaan op een, met misschien buiten de kaders vallend, met lustgevoelens experimenterend meisje. [...]

Hij had vier jaar [gevangenisstraf], zij levenslang: haar leven is verwoest nog voordat het begon. Was ze de enige, zoals hij altijd heeft gezegd? Met Una is zeker iets aan de hand, haar geestelijke gezondheid allerminst stabiel en dat maakt het soms moeilijk om haar sympathiek te vinden, terwijl de zacht pratende Peter/Ray eerder je sympathie krijgt. Maar wat is bij Una kip en wat ei? Regisseur Andrews probeert geen moreel oordeel te vellen. En of Una voor Ray de enige was? De onverwachte plotwending aan het einde van de film doet anders vermoeden. En zet de hele film in een ander perspectief.

bron: Filmrecensie 'De Lagarde Filmclub (5): Una' door Clementine van Wijngaarden; delagarde.nl/de-lagarde-filmclub-5-una/; De Lagarde; 7 juni 2017