Verhaal van een tbs'er

Door: Anoniem

Hier dan een brief van iemand die in de mallemolen van Justitie verblijft. Ik zal mezelf eerst even een beetje voorstellen. Mijn naam vernoemen is een risico, en die is trouwens voor de meesten wel bekend.

Ik ben 30 jaar en ben al vanaf jonge leeftijd erachter gekomen dat ik anders ben dan de meeste jongens. Ik was 12 toen ik wist dat ik op jongens verliefd werd. Eerst was dat nog op leeftijdsgenootjes, maar toen ik ouder werd bleef ik toch op jongens van plusminus 12 jaar verliefd worden. Dit heeft mij opgeleverd dat ik op 16-jarige leeftijd voor het eerst met Justitie in aanraking kwam en mij verteld werd dat wat ik deed een delict heette. Ik schaamde me kapot. Niet zozeer omdat ik een zogeheten delict pleegde, maar omdat mijn privé-leven bekend werd en mijn vriendschap beëindigd werd met de jongen die mij lief was. Dit alles heeft zo'n 5 jaar in beslag genomen. Tot mijn 21ste: toen ben ik weer vrijgelaten. Maar ook dit duurde niet lang. Ik werd in de val gelokt door mensen die geld van mij wilden zien, en kwam weer vast te zitten. Eenmaal hier doorheen was ik weer vrij man.

Ik heb al met al anderhalf jaar een vrij man mogen zijn. Met mijn gevoel kwam ik niet verder. Ik zocht naar antwoorden. In de bibliotheek was wel iets te vinden, maar dat was voor mij niet voldoende. Toen ben ik met internet in aanraking gekomen. Dit heeft mij veel goede en slechte dingen laten zien. De goede dingen waren dat ik niet meer alleen was met mijn ideeën. Het slechte was dat ik dingen heb meegemaakt en gezien die ik niet meer uit mijn hoofd krijg. Het werd een soort verslaving. Toen kreeg ik contact met een jongen uit de buurt; we waren veel samen. Uiteindelijk waren we ook intiem met elkaar. Maar dit duurde niet lang, want al snel stond er weer een oom agent op de stoep om me mee te nemen.

Hierdoor ben ik tot op heden nog steeds binnen het justitieapparaat aanwezig. Eerst in diverse hvb's (Huizen van Bewaring) en nu in de TBS. Ze zeiden dat ik ziek was en dat ik behandeling zou moeten hebben. Ik was het daar deels mee eens. Ik ben niet ziek, maar ik heb/had wel een probleem. Ik was veel te ongeduldig in mijn vriendschappen. En daar wilde ik wat mee doen. Ik zocht hier dus een oplossing voor, maar tot op vandaag heb ik die maar gedeeltelijk kunnen vinden. Het enige dat hielp was een oplossing via medicatie. Maar daarnaast eigenlijk niks. Ik heb met medicatie rust kunnen vinden waar dat nodig is, maar mijn geaardheid blijft en mijn gedachten erover verdwijnen ook niet. Dat wil niet zeggen dat ik een gevaar ben voor mijn omgeving, maar ik moet ermee leren omgaan.

Ik zit nu inmiddels 8 jaar vast en krijg geen kansen om me ooit nog in de "normale" maatschappij te begeven. Dit komt voornamelijk door de druk van mensen die geen inzicht hebben of willen hebben in mensen zoals ik. Als de maatschappij open zou staan voor contact met de medemens die anders is, dan zouden er misschien niet zoveel problemen zijn in de wereld. Mijn uitzicht is een levenslange opsluiting met een kans dat ik ooit een paar uurtjes buiten de muren mag vertoeven. Hier kan ik niet mee leven, maar ik zal het ermee moeten doen. Ik ben het vechten moe, want de machine van Justitie is groter dan de bergen van de Himalaya. Het enige wat mij rest is mijn interne leven zo vredig mogelijk zien te maken tussen mensen met wie ik niks kan delen. Ik heb interne werkzaamheden en een drietal mensen met wie ik een kameraadschap heb. Dit tussen de vele bewoners die er zijn, en dan nog de personeelsleden. Het leven hierbinnen is een eenzaam bestaan; familie laat je steeds meer in de steek, en vrienden: die kennen je niet meer. Met mensen met wie je wel contact zou willen, kun je het beter vergeten: dat kon je wel eens zuur opbreken. Ik treed nu wel in contact met lotgenoten, want het is voor mij genoeg geweest. Ik wil weer als mens gezien worden en niet als een beest dat maar levenslang moet worden vergeten en opgesloten. Was het maar zo dat ik weer eens kon genieten van een leuk uitje zoals een bioscoop of een museum, maar de eerstvolgende 3 jaar hoef ik daar niet op te rekenen, denk ik. Ik vul mijn dagen met werk, tv-kijken en computerspellen. Soms een gesprekje, en dat was het dan.

Ik wil niet zeggen dat mijn verhaal voor iedereen geldt, maar ik denk dat mensen die opgesloten zitten wel overeenkomsten kunnen zien. Ik hoop dan ook dat de maatschappij eens verder kijkt dan de eerste indruk. Men slaat de krant open en denkt: och, daar is er weer een opgepakt, en leest weer verder. Vaak wordt niet het hele verhaal bekend en is de conclusie al duidelijk. Opsluiten, vergeten en niet meer naar kijken. En o wee als er eens iets van gezegd wordt, dan moet alles zo negatief mogelijk en dan weer zo snel mogelijk in de taboesfeer van verboden dingen.

Nu heb ik nog de mogelijkheid om van me te laten horen, in tegenstelling tot anderen. Maar er zijn er veel meer zoals ik die geen stem hebben. Meer dan de maatschappij denkt. Ik hoop dat ooit de dag komt dat we vrij kunnen spreken zoals de grondrechten van dit land voorschrijven. Het zal tijd nodig hebben om mensen in te laten zien dat ook ik, en mensen zoals ik, recht hebben om te bestaan. En daarom steun ik de Vereniging Martijn; omdat ik denk dat de maatschappij open moet kunnen staan tegenover mensen zoals ik en dat we er samen in moeten geloven dat het anders moet dan nu.

Dit verhaal is uiteraard eenzijdig en Martijn publiceert dit om informatie te verspreiden, al was het maar om de visie van een tbs'er eens aan de buitenwereld te tonen. We weten niet wat deze man allemaal heeft gedaan waardoor hij nu tbs heeft.

bron: Artikel 'Verhaal van een tbs'er' door 'Anoniem'; Martijn.org; 2006