Weg met die homo-identiteit! - Koester je veelzijdigheid!

Populisten spreken plechtig van een verlies aan waarden en normen en dat het de samenleving zou ontwrichten, ja, zelfs te gronde zal richten. Woorden als verweesd en onbehagen worden vaak herhaald in hun betoog. Ik kan ze antwoorden dat ik erg mijn best heb gedaan die oude normen en waarden ter discussie te stellen en van me af te schudden. Zij zullen daarop beweren dat ik het typische product van mijn tijd en opvoeding ben. De jaren zestig deden in hun ogen veel kwaad. Opinieleiders zeggen: we moeten weer terug naar de vertrouwde jaren van daarvóór, toen het touwtje nog uit de brievenbus kon hangen zodat iedereen gewoon naar binnen kon, zonder kloppen of aanbellen.

Mijn antwoord is dat elke tijd een ander soort touwtje door de brievenbus zal laten hangen. In de 21-ste eeuw is dat niet een fysiek touwtje, maar een geestrijk touwtje van verzet en trots en creativiteit. Want het mag zo zijn dat de zwijgende meerderheid zich opsluit in nostalgische reservaten, in goed beveiligde enclaves, in de eigen identiteit van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Veel homo's doen er net zo hard aan mee. Achter de pc trekken zij van leer in hun internetbubbel die is geproduceerd met duistere algoritmes van marketingbedrijven en sociale media. Ze zijn bang gemaakt voor andere mensen die niet aan de norm voldoen, een andere huidskleur of religie hebben, een andere cultuur of andere gewoontes in bed hebben. Ja, dat mag allemaal waar zijn. Maar wat doen we aan die angst? Er zijn nieuwe allegorische touwtjes uit de brievenbus nodig. En die worden niet opgehangen door bange mensen, wel door mensen met durf en een innovatieve geest. We hebben dwarsdenkers nodig. Nieuwe verbintenissen. En juist de mensen die tegen de stroom in durven te gaan, ontmoeten de meeste agressie in deze tijd van roeptoeters en boze mensen.

Ik ben een dwarsdenker. Ik heb me nooit tot een coming-out verleid gevoeld sinds ik weet dat ik op mannen val, integendeel, de maatschappelijk afgedwongen bekentenis van elke homojongere stond en staat me nog steeds tegen. Dat klinkt misschien raar voor iemand als ik die eind jaren zeventig van de vorige eeuw op de barricaden stond voor de homobevrijding. Maar ook toen vond ik dat de strijd niet afhankelijk was van het ritueel van de coming-out. Er zijn veel andere manieren om duidelijk te maken dat je als man op mannen valt. De coming-out is de slechtste optie. Het is een biecht uit heterodwang en geen vrijheid. Homoseks is in mijn ogen een daad, geen identiteit. Dus: ik ben geen homo, ik doe aan seks met mannen. De coming-out is relatief recent ingezet als strijdmiddel, maar het komt neer op een gênante vernedering, een publiekelijke boetedoening. Ik voelde als jongen intuïtief aan dat ik dit ritueel aan me voorbij moest laten gaan voor mijn eigen geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik was er te trots voor. Waarom zou ik mijn verlangen moeten opbiechten en hetero's niet? De LHBTIQ-cumulatie van de laatste jaren is bekentenispolitiek in het kwadraat. Het is een noodkreet van bange minderheden die worden gedoogd door de heterodwang, zoals de maatschappij ook soft drugs gedoogt: op een hypocriete manier en vol tegenstrijdigheden. Zo mag je als homo tegenwoordig wel trouwen maar worden er regelmatig argeloze homomannen tot bloedens toe mishandeld op straat. De wet beschermt ons maar de spreekkoren in de voetbalstadions kotsen wekelijks hun haat over ons soort uit. In de klas op school is homo het meest misbruikte scheldwoord. Op straat blijft het oppassen geblazen, elke homo kent het gevaar, eigenlijk net zoals vroeger. Er is niet veel veranderd. Homo-zijn was en is nog steeds geen pretje. Wat honderd jaar geleden is geconstrueerd, namelijk een homoseksuele identiteit ter emancipatie, is nu misschien wel een doodlopende weg. Want onze maatschappelijke identiteit als homo-minderheid heeft ons geen veiligheid gebracht. [...]

Laten we een paar zaken even in de juiste proportie neerzetten. Seks is lust, geilheid, verlangen, noem het liefde, maar noem het geen geaardheid of identiteit. De versplintering van de homoseksuele identiteit in allerlei LHBTIQ-varianten is een achterhoedegevecht zonder winnaar. Het leidt alleen maar tot meer segregatie. Er is een wereld te winnen in de open ruimte tussen voor en tegen. Wij mensen zijn niet voorbestemd tot digitale nullen of enen te worden beperkt, ons leven is niet digitaal, wij vibreren buiten de clichés, ons bloed is niet een ander soort rood dan anderen hebben. We willen liefhebben en andere mensen aanraken, mensen van vlees en bloed, wij leven op in de open ruimte onder de stralende zon. We dromen allemaal van de oneindige melkweg, van geluk en van onstuimige seks. Wij horen niet in hokjes. En toch stoppen we elkaar er voortdurend in, en met niet aflatend enthousiasme.

Wie verzet zich tegen wat je een vrijwillige vorm van apartheid zou kunnen noemen?

Ik is een ander. Ik ben vele identiteiten. Dat geeft mij geen identiteitscrisis maar een vrijer leven. Niet om van elk probleem weg te duiken, maar juist om elke uitdaging aan te kunnen gaan, met de juiste nuancering en de noodzakelijke vastberadenheid en durf. Laten we stoppen met de identiteitspolitiek van links en rechts. Koester de vele identiteiten die je leven vormgeven. Dat is beter dan er slechts eentje hebben. Wees rijk in wie je kunt zijn, geen armoedzaaier. Homo, durf te leven!

bron: Artikel 'Weg met die homo-identiteit! - Koester je veelzijdigheid!' door Michiel Bollinger (zelfstandig tekstschrijver en theatermaker. Ooit was hij lid van de Amsterdamse Rooie Flikkers (1976-1980)); michielbollinger.wordpress.com/2018/07/18/ik-is-een-ander/; Gay News, #335; juli 2019