Zou ik er later ook schuldgevoelens aan hebben overgehouden?

Graag wil ik mijn instemming betonen met dit artikel van Ariane Amsberg in nummer 11, maar tevens enige aanvulling geven. [...]

Heel mooi ook vind ik de uitspraak: Mijn lichaam is van mij en niet van jou. Maar wat betekent voor u deze uitspraak? Waarvoor mag het kind kiezen? Voor de gevoelens die een ja-gevoel geven? Wat zijn dat voor gevoelens? Die geeft u in tegenstelling tot de nee-gevoelens nergens duidelijk aan. Liggen die ja-gevoelens, evenals de nee-gevoelens, misschien voor ieder kind weer verschillend, afhankelijk van het kind en zijn opvoeding?

Zelf herinner ik me een oom die me een keer kietelde en daarbij geen plekje oversloeg. Ik heb daarbij niet gedacht dat dit verkeerd was: toen niet en ook niet later. Het is bij die ene keer gebleven. Ooit, jaren later, heb ik nog wel eens al mijn verleidingskunsten ingezet om hem tot een herhaling te bewegen, maar zonder het gewenste resultaat. Als het wel gelukt was, zou ik er later ook schuldgevoelens aan hebben overgehouden?

bron: 'Ingezonden brief aan de Opzij door Adrie den Herik [pseudoniem]'; Onbekend of de brief geplaatst is; Brief van 20 november 1988