View source for 20-jarige pedofiel: Mijn verhaal van 11 mei 2015 bij IFMSA-UvA

Mijn naam is Mark, ik ben 20 jaar oud en als ik de geluiden die sterk vanuit de samenleving klinken moet geloven ben ik verdoemd tot het lot van kinderverkrachter. Een stigma dat steeds naar voren komt in discussies en een geluid dat hard blijft klinken. Dit onderwerp is door al die stigma's en door al het onbegrip steeds verder in de taboesfeer gekomen. Ik zou nu kunnen vertellen dat die vooroordelen over mensen zoals mij niet kloppen, maar zal u mij kunnen geloven? Wilt u mij geloven? Het mag duidelijk zijn dat volgens vele mijn stem niet gehoord mag worden. Ik ben ook bijzonder blij dat ik vanavond de gelegenheid krijg u mijn verhaal te vertellen en mijn inzichten met u te delen. Ik ben blij dat u wilt nadenken over het laatste taboe en hoop ook dat u een bijdrage wil leveren aan het debat dat hierop zal volgen.<br>
<br>
Hoe het heeft kunnen gebeuren dat het onderwerp onbespreekbaar is geworden kan ik enkel naar raden. Daar zijn vele factoren van invloed op geweest. Neem de zaak halverwege jaren '90 van Dutroux, denk aan Robert M. bij het Hofnarretje. Daarnaast zijn er ook vele groeperingen geweest die zich erg hebben verzet tegen de pedo-emancipering. Weet men eigenlijk nog wel wat een pedofiel is? Weet u hier eigenlijk wel wat een pedofiel is? Is een pedofiel een man die seks heeft met kinderen of is een pedofiel een mens die zich aangetrokken voelt tot kinderen en verliefd wordt op kinderen? Luisteren naar het antwoord wil men in het algemeen toch niet.<br>
<br>
Laatst had ik zelfs in een debat over pedofilie in Groningen een forensisch psycholoog, een man die werkt met veroordeelde zedendelinquenten, tegenover mij die claimde dat pedofilie in beginsel inhoudt dat iemand geil wordt van kinderen. Is dat nu daadwerkelijk wat er in een pedofiel omgaat?<br>
<br>
Nu zal u misschien denken dat de man in kwestie enkel werkt met mensen die dat ook duidelijk hebben. Het gaat hier immers om mensen die zich schuldig hebben gemaakt aan het plegen van ontucht dan wel voor het in bezit zijn of verspreiden van kinderporno. Dan zal die gedachte misschien in die groep wel terecht zijn. Hoewel ik het daar ook lang niet in alle gevallen mee eens kan zijn is er nog een ander probleem: Wat nu als iemand zoals mij, een jongeman met pedofiele gevoelens, hulp nodig heeft? Wat als mijn frustraties en de wereld waarmee ik word geconfronteerd mij te veel worden, waar moet ik dan heen? Ook ik kom dan terecht bij een forensisch psycholoog, zo'n zelfde man zal mij moeten helpen met mijn gevoelens. Hoe kan ik die man nu vertrouwen als hij bij voorbaat al zo over mij denkt?<br>
<br>
Zelf ben ik uiteindelijk toch naar de forensische psychiatrische hulpverlening toegegaan en ik zal u vertellen hoe dat zo is gekomen. Nu bijna een jaar geleden was er een drastische verandering in mijn leven. Na een aantal weken met een jongen van 13 op te trekken, en wat van zijn en mijn vrienden, kwam bij mij een realisatie. Het voelde super fijn vanaf het eerste moment. Mijn hartslag steeg, mijn pupillen verwijde, ik werd enorm verlegen en ik was zielsgelukkig. Ik had enorm last van vlinders in mijn buik, ik was verliefd en dat wist ik. Het was een gevoel dat ik vaker had gevoeld, ook bij jonge jongens. Dit keer was er één ding anders al realiseerde ik me dat nog niet meteen. De jongen die ik zo leuk vond leek mij ook leuk te vinden, hij vroeg steeds vaker of ik langs kwam en kwam steeds dichter bij me zitten.<br>
<br>
Er is niets vreemds aan een jongen die op jongens valt. Alleen op een bepaald moment heb ik moeten constateren dat ik zelf geen jongen meer was. Ik was een man en vanaf dat moment dus ook een pedofiel. Ondanks dat het in eerste instantie enkel een zeer fijn gevoel was werd mij snel duidelijk dat er gevaar op de loer lag. De angst om ontdekt te worden was enorm. Dat terwijl ik zelf ervoer dat ik absoluut niets verkeerd deed. De aandacht die ik aan de jongen gaf was in mijn ogen juist heel goed. Toch was mij duidelijk dat dit voor een buitenstaander vrijwel zeker compleet onbegrijpelijk was. Dat een buitenstaander niet zou denken dat ik verliefd was op een jongen, maar dat een buitenstaander zou denken dat ik er op uit was deze jongen pijn te doen. Niets was minder waar, dat wist ik toen en dat weet ik nu, maar dat neemt niet weg dat ik weet dat andere dat niet zien. Als men er achter komt dat ik pedofiel ben, dan heeft mijn laatste uur misschien wel geslagen. Of misschien ook niet, misschien valt het wel mee. Misschien staan mensen wel open voor mijn gevoelens en mijn gedachten. U moet toch ook snappen dat ik niemand ooit kwaad wil doen, dat ik goede bedoelingen heb en dat dat al zeker geld voor de jongen waar ik verliefd op ben, degene waar ik van hou.<br>
<br>
Toch ben ik me toen wel kapot geschrokken. Eerst was er een enorme verwarring "Waar ben ik mee bezig?", "breng ik die super leuke jongen niet enorm in gevaar?" en daarna kwam de angst. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat het niet fout zou gaan. Ik was er ten volste van overtuigd dat straks net als in Deventer ook voor mijn deur de mensen met spandoeken, hooivorken en fakkels zouden staan. Dat ik 's avonds over straat ging en door een pedo-hunter af werd gemaakt. Misschien was die angst niet compleet rationeel, maar ik denk dat men het gevaar van een coming out voor een pedofiel niet mag onderschatten. Ga als volwassen man maar eens 10 minuten met een kind op straat staan praten, dan mag u dat zeer waarschijnlijk uit gaan leggen op het bureau. Als pedo hoef je er alleen maar langs te lopen en zeer waarschijnlijk besluit je na twee weken toch maar om dat dure sterke glas te kopen, omdat die stenen door de ruit steeds wel bijzonder onprettig zijn. Denk dan ook maar niet dat een pedo naar de politie of gemeente hoeft te stappen om bescherming te vragen. Dan krijg je te horen dat je je mond maar had moeten houden, dat je het had moeten verbergen. Als het naar buiten komt is het al snel de schuld van het slachtoffer. Je kiest er immers zelf voor om pedofiel te zijn.<br>
<br>
Ik schaam me bij het uitspreken van die laatste zin, maar ik heb het zo vaak moeten lezen. Dat mijn geaardheid een keuze is. Als ik eerlijk ben denk ik dat als ik het voor het kiezen had ik geen andere geaardheid zou willen. Het is heel mooi om zo erg van iemand, van een kind te kunnen houden, onvoorwaardelijk. Ik betwijfel of dat voor u zo vanzelfsprekend is om zo van iemand te houden, misschien met uitzondering van uw eigen kind, maar dat is toch wat anders. Misschien was het wel makkelijk geweest als ik een heteroseksuele man van 1,80m met een IQ van 90 en een bijstandsuitkering was geweest. Dan had ik deze zorgen niet gehad en misschien ook wel niet begrepen hoe onrechtvaardig sommige dingen zijn. Misschien had het me dan ook wel helemaal niet geïnteresseerd en was mijn leven gewoon bevredigend en was ik gewoon gelukkig. Of misschien was het wel gewoon beter als ik er helemaal niet geweest was of als ik gewoon stop met er te zijn. Misschien was het gewoon beter als ik niet bestond, als ik dood was, dan hoefde ik niet zo ongelukkig te zijn en u het mij niet zo moeilijk te maken. Helaas geloof ik daar niet zo in. Ik geloof niet dat het beter is om op te geven, maar het zou toch wel prettig zijn als men het me nu eens niet zo moeilijk maakt.<br>
<br>
Om dan toch maar naar u, de maatschappij, te luisteren heb ik besloten de hulpverlening op te zoeken. Mede vanwege een breed draagvlak voor het gevaar van een pedofiele geaardheid, het gevaar dat een pedofiel een zedendelinquent wordt, heb ik zelf gekozen om zelf te proberen te achterhalen of dit ook daadwerkelijk voor mij geld. Ben ik een potentiële zedendelinquent? Ga ik kinderen dwingen, chanteren of manipuleren om seks met mij te hebben voor de bevrediging van mijn lusten?<br>
<br>
Nu moet ik wel zeggen dat voordat ik mijzelf pedofiel kon noemen, voordat ik volwassen was, seksuele opwinding niet op de voorgrond stond en voor zover de fantasieën aanwezig waren het vrijwel nooit over seksuele handelingen ging. In mijn geaardheid is "de daad" en de gedachte daaraan vrijwel afwezig. Al kwamen die gedachten er wel nadat heel veel stemmen in mijn achterhoofd bleven klinken dat dat wel zou zijn wat ik wilde. Stemmen van andere mensen, stemmen vanuit de samenleving waar ook ik deel vanuit maak.<br>
<br>
Na een zoektocht van 8 maanden tussen NVVS seksuologen en GGZ instellingen heb ik kunnen concluderen dat er daar geen middelen waren om mij met mijn "probleem" te helpen en dat er ook niemand was die mij de juiste weg kon wijzen. Van het kastje naar de muur gestuurd worden met een probleem waar je zelf eigenlijk geen enkel inzicht in hebt. Ik zag geen problemen en geen gevaren, maar omdat andere die wel zagen, wilde ik wel antwoorden. Daarna besloot ik na vele mailwisselingen en chats met organisaties zoals Sensoor en korrelatie besloten om het behoorlijk beangstigende nummer van StopItNow te bellen. Waar ik na een gesprekje van nog geen 5 minuten het nummer van een contactpersoon binnen de forensische psychiatrische zorgverlening heb gekregen. Mocht ik toch nog 2 weken wachten op de eerste telefonische afspraak, maar dat heb ik dan maar gedaan. Ook daarna heb ik nog 4 weken moeten wachten voor ik dan eindelijk in het kamertje van de forensisch psycholoog zat. Toen moest na inmiddels een zoektocht, een strijd van zo'n 10 maanden, de intake procedure nog beginnen. Dan is vrijwel het eerste waar naar wordt gekeken of je sociaal wel sterk genoeg bent om met volwassenen om te gaan. Of je wel echt een pedofiel bent. Het heeft nog weken lang geduurd voordat men dat van me durfde aan te nemen. Immers voelde ik mijzelf geen pedofiel omdat ik geil zou worden van kinderen, maar omdat er kinderen zijn waar ik van hou, waar ik verliefd op wordt. Vlinders in mijn buik van krijg. Die ik super lief en spontaan vind.<br>
<br>
Ik heb het uiteindelijk toch maar toegegeven, zo'n mooi slank jongenslichaam vind ik ook seksueel opwindend, maar daar gaat het toch niet om. Er kwam een jongen op mijn pad en ineens stond mijn wereld op zijn kop. Ik kon de hele dag alleen nog maar aan hem denken, ik at niet meer, kon niet meer in slaap komen en 's middags hoopte ik dan elke keer toch weer om hem weer tegen te komen. Ik bedoel het allemaal goed, echt waar.<br>
<br>
Nu vergeet ik u bijna te vertellen waarom ik u dit alles vertel en waarom ik zo open ben. Daar zit geen eigenbelang bij. Ik loop alleen het risico door u als zondebok te worden aangewezen. Dat ik straks van stad tot stad vlucht, eenzaam en alleen en dat ik nooit meer ergens veilig ben. Daar vrees ik wel voor. Alleen als ik u nu hier vertel dat ik het er zo moeilijk mee heb gehad en nog steeds heb. Als ik u hier nu kan vertellen dat wat men over mensen zoals mij, over pedofielen, zegt niet waar is. Dat wij gewoon mensen zijn net als u en absoluut niemand kwaad willen doen. Kunt u zich dan voorstellen dat er andere zijn die het hier nog vele malen moeilijker mee hebben of dat het overwegen van morele keuzes voor andere nog vele malen moeilijker is en dat sommige na misschien wel decennia aan psychische strijd niet meer de juiste keuzes kunnen maken. Ziet u nu in dat de manier waarop de media, de politiek, de politie, de maatschappij en ook wellicht uzelf met ons omgaat momenteel alleen de situatie maar erger maakt.<br>
<br>
Er moet een eind worden gemaakt aan deze eenzame strijd. Op een gemiddelde middelbare school zit al snel een halve klas met pedofiele. Pubers die zelf in het begin van deze strijd zitten. Er is nergens een voorlichtingsboekje over omgaan met pedofiele gevoelens, nergens een regel in een tekstboek dat aangeeft dat je geen slecht mens bent.<br>
<br>
Als je dan opzoek gaat naar professionele hulp binnen de geestelijke gezondheidszorg loop je ook aan tegen een wereld zonder kennis. Niemand die je iets uit kan leggen, omdat we het simpelweg niet weten, en niet willen weten. Wat vertel je aan iemand van nog geen 20 hoe hij hier mee om moet gaan, hoe hij verder moet met zijn leven. Het enige boekje dat je zal vinden is de DSM. Waar in eerste instantie nog bij de meest recente uitgave, de DSM-V stond: "Als het individu meldt geen lijden te ondervinden vanwege zijn seksuele voorkeur voor kinderen en zich niet heeft schuldig gemaakt aan ontucht heeft het individu geen pedofiele stoornis, maar een pedofiele seksuele voorkeur". Onder maatschappelijke druk is die regel geschrapt. Ook in Europa zien wij dat de definitie veranderd. Niet langer is een pedofiel iemand die zich aangetrokken voelt tot kinderen, maar iemand die kinderen verkracht of kinderporno verzameld. Ik weet dan ook niet hoelang ik mijzelf nog pedofiel kan noemen, maar het veranderen van de definitie lost de problemen niet op. Ik zal nog altijd van kinderen houden. Alleen kan ik het dan niet meer verwoorden, omdat ik er simpelweg geen woorden meer voor heb.<br>
<br>
Nu denkt u misschien wel dat ik hier enkel sta te liegen, dat is me inmiddels vaak genoeg verteld. Dat ik lieg over verliefdheid en dat ik seks met kinderen probeer goed te praten. Dat ik eigenlijk een enorme viezerik ben met een computer vol met kinderporno. Dat ik op woensdag middag vanuit de bosjes op kinderspeeltuintjes zit te loeren naar spelende kinderen. Dat ik druk bezig ben met sparen voor een nieuw wit busje vol met snoep, speelgoed en GHB. Dat als ik de kans krijg dat ik zo'n kind zo van straat trek en in mijn kelder opberg terwijl ik hem als seksslaaf gebruik. {...}<br>
<br>
Wie ben ik dan, hier zo alleen, om tegen u allen te zeggen dat u geen gelijk heeft. U bent met velen en uw stem klinkt harder dan die van mij. Ik ben ook maar één mens. Gewoon een man met zijn eigen gevoelens en gedachten. Als u mij tot zondebok wil maken, als u mij een monster wil noemen en de jacht op mij wil openen is er weinig wat ik daar aan kan doen. Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar ik hou nog steeds van Jeroen.<br>
<br>
[Andere sprekers tijdens deze bijeenkomst waren: Rik van Lunsen (seksuoloog) en Gert Hekma (docent UvA).]<br>
<br>
<i>bron: Artikel 'Mijn verhaal van 11 mei 2015 bij IFMSA-UvA' door een 20-jarige pedofiel (pedofielmark) [Nelson Maatman]; pedofielmark.wordpress.com/2015/05/12/mijn-verhaal-van-11-mei-2015-bij-ifmsa-uva/; pedo-efebofiel mark; 12 mei 2015</i>

[[Category:Nelson Maatman]]
[[Category:Seksuele voorkeur]]
[[Category:Taboe]]
[[Category:UvA]]
[[Category:Robert Mikelsons]]
[[Category:Marc Dutroux]]
[[Category:Psychiaters/Psychologen]]
[[Category:Hulpverleners]]
[[Category:Verliefdheid]]
[[Category:Angst]]
[[Category:Seksuele fantasieën]]
[[Category:NVVS]]
[[Category:GGZ]]
[[Category:Sensoor]]
[[Category:Stichting Korrelatie]]
[[Category:Stop it Now!]]
[[Category:DSM]]
[[Category:Rik van Lunsen]]
[[Category:Gert Hekma]]