De 'kindervriend'

Eeuwenlang hadden ook bij ons grote mensen vaak de gewoonte, kleintjes door het strelen van de geslachtsdelen te troosten of genoegen te doen. Dat zijn we hier meer en meer ongewenst gaan vinden en daarom komt het - althans openlijk - weinig meer voor. Op Bali daarentegen is het heel gewoon, dat de geslachtsdelen van kinderen nadrukkelijk worden geliefkoosd en daarbij tegen de jongetjes wordt gezegd: "Mooi, mooi, mooi" en tegen de meisjes "Lief, lief, lief". Dat zal soms heel wat gunstiger werken dat het "Afblijven, vies" van menige westerling. Toch leven wij nu eenmaal in het westen. [...]

Zoals seksualiteit tussen volwassenen met liefde en tederheid verbonden kan zijn of met grof egoïsme, machtsmisbruik en wreedheid, tot regelrechte mishandeling en verkrachting toe, zo is dat ook in seks met kinderen. Er zijn mensen die in hun gerichtheid echt veel van kinderen houden, er meer begrip en fijn gevoel voor hebben dan menig ander en die nooit tegen de wil van dat kind zullen ingaan. [...]

In één geval is de zoon inmiddels volwassen. De grote vriendschap is nu voorbij, want de jongen heeft zich zonder problemen als heteroseksueel ontwikkeld, maar de verstandhouding is goed gebleven. En het oordeel achteraf is uitgesproken positief. [...]

Alle deskundigen zijn het erover eens dat de nadelige gevolgen voor een kind hoofdzakelijk door zijn opvoedingsmilieu bepaald worden. En dat wordt in tientallen brieven overduidelijk aangetoond. [Veruit de meeste brieven aan Margriet betroffen negatieve ervaringen.] [...]

Als papa helemaal per ongeluk zijn kind bezeert of op het popje trapt, laat staan wanneer hij onrechtvaardigheid lijkt te begaan, dan wordt er gebruld of er wordt een klacht ingediend bij mama. In een normaal gezin zijn kinderen van kleins af niet bereid om zwijgend te dulden wat hun niet bevalt en doorgaans beschikken zij al spoedig over een behoorlijk grote mond. Alleen op dit punt, dat onbespreekbaar is, waarop zij zich vaak meteen zelf erg schuldig en beschaamd voelen, zijn ze weerloos. [...] Op kleine kinderen heeft het gebeurde, als er geen pijn of letsel is toegebracht, vaak heel weinig indruk gemaakt. [...]

De reactie van ontstelde ouders, dát is de schok. Hún visie erop kleurt de herinnering van het kind. Voor grote kinderen geldt dat nog sterker. [Briefschrij(fst/v)er:] Werd er schade aangericht bij mij? Duidelijk, maar dat was niet door het gebeurde zelf, maar door een totaal verkeerde opvang van mijn ouders (Sorry pa en ma). Ze hebben met mij niet eerlijk gepraat over wat er gebeurd was. Het werd doodgezwegen. Blijkbaar wisten ze er zelf ook geen raad mee.

bron: Artikel 'De 'kindervriend' - Over zulke dingen moet je proberen te praten met je kind... én met elkaar' door Rogier van Aerde; Margriet; 24 februari 1978