Durven we te luisteren? - Pubers, volwassenen en seksualiteit

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.

Tussen 1991 en 2002 probeerde de Nederlandse wetgever, bijna als enige in de wereld, voorzichtig enige nuance te introduceren in de gebruikelijke juridische ficties. Vooral door middel van het 'klachtvereiste' voor vervolging van volwassenen die seks hebben met 12- tot [en met, of tot 16] 15-jarigen. Dit betekende dat de officier van justitie niet zomaar iedere seksuele handeling in die leeftijdscategorie mocht aangrijpen om strafrechtelijk onderzoek in te stellen. Eerst moest er een klacht liggen: of van de 12- tot 15-jarige zelf; of van een ouder; of van de Raad voor de Kinderbescherming. Door veel regeringen in andere landen was dit klachtvereiste als schandalig beschouwd, als nóg een bewijs - naast de euthanasiewetgeving, de coffeeshops en de rosse buurten - van het verval in Nederland.

D66'er Winnie Sorgdrager, die minister van justitie onder Paars I, kreeg er flink van langs op internationale bijeenkomsten. Uiteindelijk zwichtte haar opvolger, de VVD'er Korthals, en het zogenoemd libertaire Paarse kabinet voor de druk. Het klachtvereiste werd afgeschaft. Herman Meijer [GroenLinks] noemt een studie van het Verwey-Jonker Instituut uit 1998 als bewijs dat het klachtvereiste, waar hij in het verleden voorstander van was, eigenlijk nooit deugde. Dit onderzoek, Het functioneren van het klachtvereiste, legde een aantal misstanden bloot dat nauwelijks iets te maken had met het klachtvereiste zelf. [...] Het meest opvallende feit uit de studie is dat politie en justitie ervan uitgaan dat jonge tieners geen rol hebben bij de beslissing of ze wel of geen seks hebben. [...]

'De jeugdige zelf wordt zelden gevraagd klacht te doen', stelt de studie. Steeds deed de politie wat de ouders wilden ongeacht de mening van de jongere zelf. 'Zelfs de politie weet vaak niet dat jeugdigen klachtgerechtigd zijn', merkte ook Gea Zijlstra van de landelijke werkgroep politiek van het COC. Je kan je natuurlijk voorstellen dat misbruikte kinderen contact met de politie eng vinden. Maar toen pubers hun wensen uitte, lette de politie er niet op. Zo hield een meisje in één zaak vol dat er helemaal geen seksuele handeling had plaatsgevonden; toch werd de jongen tegen wie haar moeder een klacht had ingediend naar Suriname teruggestuurd. In een andere zaak werd een jongen vervolgd op basis van een klacht van een vader van een meisje dat zelf oorspronkelijk niets van vervolging wilde weten. De meeste voorbeelden in de studie betroffen meisjes. Vermoedelijk omdat de meeste slachtoffers van misbruik meisjes zijn, maar ook omdat de seksualiteit van meisjes strenger wordt bewaakt dan die van jongens. Dat de vrouwenbeweging zich druk maakt over misbruik van meisjes is absoluut terecht. Maar het is jammer dat niet meer feministes zich uitspreken tegen de wettelijke macht van een vader om de seksuele keuzes van zijn jonge dochter te bepalen. [...]

In Nederland moet een einde worden gemaakt aan de paniekerige en angstige manier waarop met de seksualiteit van jongeren wordt omgegaan. We hebben juist de ruimte nodig om over netelige seksuele vraagstukken te discussiëren.

bron: Artikel 'Durven we te luisteren? - Pubers, volwassenen en seksualiteit' door Jet Menist; www.grenzeloos.org/artikel/viewartikel.php/id/1057.html; url in 2014: www.grenzeloos.org/content/durven-we-te-luisteren; Grenzeloos; 7 juli 2007