Grens

Vorige week keek ik naar RTL Boulevard, waar een onsmakelijk nieuwtje werd gebracht over programmamaker Pieter Bouwman: in zijn huis was na een brand kinderporno gevonden. De panelleden van RTL Boulevard waarschuwden dat we voorzichtig moesten zijn met ons oordeel, dat hij nog niet veroordeeld was, maar toch, waar rook is et cetera. We zagen een foto van Bouwman in zijn hoedanigheid van morsig alcoholist in het tv-programma Radio Bergeijk. De relatie met kinderporno werd zo heel aannemelijk. De redactie van RTL Boulevard weet dat. De voorzichtigheid die met de mond beleden werd, was vals; hier werd met sardonisch genoegen een reputatie verder de vernieling in geholpen.

Tot dusverre weet niemand wat er precies in Bouwmans huis is gevonden. Het woord 'kinderporno' is genoeg, het is delict en veroordeling ineen. Als dat woord eenmaal bij je hoort, gaat het nooit meer weg. Het trekt in je kleren als sigarettenrook of de lucht van vis. Het kind is de laatste onschuld, het is nog niet volgroeid, nog zo weinig sterfelijk, het heeft nog nergens schuld aan - wie in verband wordt gebracht met de bezoedeling van die onschuld, zal eeuwig worden nagefluisterd. De pedofiel kleeft een hardnekkiger soort schuld aan dan de moordenaar - de hoeveelheid genade die zij te verdelen hebben, komt in ongelijke brokken.

[Begin 2009 wordt de zaak tegen Bouwman geseponeerd.]

bron: Column 'Grens' door Tommy Wieringa; De Pers; 7 juni 2007