Ik ben een eenzame homofiele pedofiel

Mag ik even mijn onuitsprekelijk verdriet proberen toch onder woorden te brengen? Natuurlijk gaat het over eenzaamheid. Dat is m.i. het enige probleem. Alle andere problemen lijken mij oplosbaar voor iemand die niet eenzaam is of zich niet eenzaam voelt. Welke is nu mijn eenzaamheid? Het kost mij werkelijk veel moeite om het op papier te zetten. Ik weet namelijk dat velen van uw breeddenkende lezers mij toch zullen verachten, zoniet dadelijk afstand van mij zullen nemen. Ik ben namelijk een homofiele pedofiel. Daardoor leef ik reeds jarenlang zonder enig seksueel of genegenheidscontact. Gelukkig was ik de laatste jaren veel ziek. Nu ben ik echter weer beter en tevens heb ik dus weer meer problemen met mijn bijzondere instelling. Vele jaren terug ben ik ongeveer gelukkig geweest nl. 2 x 7 jaar (platonisch verliefd zodat ik alle geluk en ongeluk van de liefde heb meegemaakt maar natuurlijk met een dramatische ontknoping. Zo waren de ogenblikken van geluk uiterst zelden en de perioden van onzekerheid, angst en verdriet zeer lang en zeer talrijk. Bij homofielen kunnen we helemaal niet terecht. Dat weet stilaan iedereen. Ook ik heb een poging gedaan maar zodra men te weten komt wat men precies is, wordt men uitgestoten. Gelukkig heb ik wel enkele goede heterofiele vrienden die mij trachten te begrijpen (voor hen ben ik dan een gewone homofiel - het pedofiele is beter aan eenieder te verzwijgen). Natuurlijk heb ik ook last gehad met de politie en weer gelukkig ben ik niet veroordeeld geweest. En nu.. nu zit ik op een eiland. Ik word ouder (44), ben fysiek niet sterk (te veel ziek geweest) en zie geen enkel lichtpuntje meer. Nochtans een jongen tot ongeveer 20 jaar oud zou me de nodige zin aan het leven terug kunnen geven.

bron: Ingezonden brief 'Pedofiel' door M. D. te L.; Sekstant, nr. 7; september 1972