Ik heb zelf genoeg medezeggenschap gehad
Waarom wordt er alleen gepraat over pedofilie zonder serieus te praten over zijn partner: Het kind? Indien men praat over een seksuele verhouding, b.v. heteroseksualiteit, dan praat men over twee wezens: de man en de vrouw. Waar blijft de partner van de pedofiel? Kinderen die geestelijk en seksueel zich tot ouderen voelen aangetrokken. Kinderen die volkomen bewust met deze gevoelens leven. Over het kind wordt enkel gepraat als zou de seksuele omgang met een oudere schadelijk zijn? Of wat voor gevolgen heeft een evt. verhouding van een kind met een pedofiel? Zelden of nooit wordt eraan gedacht dat er genoeg kinderen bestaan die verlangens hebben, seksueel ten opzichte van een oudere persoon. Men kan dit ook moeilijk: De maatschappij beschouwt in het algemeen het kind slechts als een aseksueel individu.
In 'progressievere' kringen zal het meestal nog niet verder gaan dan de seksuele verlangens van het kind te beredeneren als een primitieve vorm van seksualiteit. Men zal het kind niet zien als zijn gelijke. Natuurlijk realiseer ik best dat een kind de sex op een andere manier beleeft dan een oudere. Echter vrijwel iedere leeftijdsgroep past zijn seksualiteit bij zijn leeftijd aan. B.v. bejaarden: zij hebben ook een andere vorm van seksualiteit gekregen vergeleken met toen zij twintig waren. Wat echter gelijk blijft is nl. het zelfde gevoel in een evt. verlangen naar sex. Op welk een manier dit wordt beleefd staat secundair.
Van mijzelf kan ik sterk herinneren mijn eerste seksuele verlangens t.o.v. een oudere, rond mijn negende jaar. De jaren die erop volgden waren vaak ook problemen op dit gebied, daar ik mij bewust werd van evt. reacties. Ik werd me bewust van afwijzing. Ik groeide gelijk als zo velen op in een sfeer van "nooit snoepjes van oude mannen" aannemen! Er werd gesproken over "vieze dingen" maar wat die "vieze dingen" dan wel waren is mij nooit verteld. Seksueel contact tussen twee oudere personen was iets fijns. Het contact tussen een oudere en een jongere was iets vies. Een theorie die ik nooit zo goed heb begrepen. De waanzin, absurditeit, van het leren leven in onbegrip en angst, veroorzaakten bij mij al sterk het gevoel van geslotenheid. Ik durfde met mijn omgeving niet meer te praten over deze gevoelens. Zo heb ik jong ervaren onbewust twee levens te leiden. In eerste instantie met geheime fantasieën, die betrekking hadden tot relaties met mannen van rond de 30 jaar. Later veranderde dit in stiekeme contacten. Mijn ouders zijn hier gedeeltelijk veel later achter gekomen. Zoals mijn ouders niets hebben begrepen van mijn seksuele gevoelens als kind, hoeveel ouders weten het nu van hun kinderen? Nooit heeft een man mij als kind "versierd". Ik heb zelf genoeg medezeggenschap gehad. Zij kende de consequenties van het gevaar beter dan ik. Toch heb ik genoten van die spaarzame contacten, van het samen zijn, praten, vrijen en slapen. Zoals ik later zelden meer heb ervaren. Deze gevoelens zijn bij mij nauwelijks veranderd: Ik ben nu twintig en leef sinds geruime tijd samen met een oudere vriend. [...]
Ik weet goed dat er veel ouders bang zullen zijn, bang zullen zijn voor een evt. relatie van hun kind met een ouder persoon. Maar waarvoor? Elke seksuele handeling met het goedvinden van beide partners kan niet slecht zijn. De seksuele moraliteit van deze maatschappij heeft enkel zorg gedragen voor vele frustraties. De contacten die ik als kind heb gehad zijn wonder boven wonder niet uitgelopen op justitiële zaken. Ik ken deze gevallen van nabij. Als kind had ik dan graag willen zeggen dat niet hij de pedofiel, schuldig was. Wij waren beiden onschuldig. Het wetboek, de maatschappij, spreekt van recht. Men vergeet zo gauw het onrecht en het kind wordt nog steeds niet serieus genomen.
bron: Ingezonden brief 'Pedofilie' door 'Naam en adres nij de redactie bekend'; Sekstant, No. 4; april 1976