Kindertelefoon - Meer dan pleisters plakken

Voor Wilma, eens per week achter de Utrechtse telefoon te vinden, is die gedachte vast uitgangspunt. "Het zijn altijd volwassenen die bekijken en beslissen wat goed is. Bij televisie bijvoorbeeld, naar welke programma's gekeken mag worden. Maar evengoed wélke programma's voor kinderen gemaakt worden. Ze hebben er helemaal geen invloed op. Ze kunnen geen lid worden en geen enkel programma wordt door kinderen zelf gemaakt. Je moet niet te bang zijn het ze zelf eens te laten doen. [...] Kinderen zijn tot veel meer in staat dan algemeen aangenomen wordt. Ze hebben niet anders dan volwassenen hun gedachten en ideeën over allerlei zaken. Toch wordt gedaan alsof er een groot onderscheid te maken valt tussen kinderen en volwassenen. Je kan je afvragen of de verschillen zo wezenlijk zijn. [...] Bij kinderen wordt het opgehangen aan een verschil in levenservaring. Overeenkomsten worden daaraan ondergeschikt gemáákt. Sterk heerst het idee dat naarmate je ouder wordt je ook verstandiger raakt. Als je kijkt naar roken kan je zien hoe een verschil het maakt, een zestigjarige kan er evenmin afblijven. Terwijl diezelfde volwassene het een twaalfjarige mag verbieden." Het zijn ideeën van Wilma persoonlijk, niet van de kindertelefoon. Al bepalen ze natuurlijk wel haar houding achter de telefoon.

bron: 'Kindertelefoon - Meer dan pleisters plakken' door 'PG'; NIKS (Naar Integratie KinderSeksualiteit); Nummer 1; januari 1980