Mijn vriendje en ik

Ik had indertijd een keer een opmerking gemaakt over zijn stijve tijdens een stoeipartij. Hij bekende die avond zijn seksuele gevoelens en had best gezien dat mijn pik ook niet altijd klein was. Ik vertelde hem dat ik dat niet zo onlogisch vond. Twee lijven tegen elkaar met stoeien is fijn en ik voelde er ook best fijne dingen bij. "Waarom dóe je dan nooit iets?" Als een soort beschuldiging slingerde Frank deze vraag door de kamer. Een lang gesprek volgde, waarin ik Frank duidelijk maakte, dat ik hem heel aardig en aantrekkelijk vind, maar hij is net 15 jaar en ik wil mijn funktie als sportcoach niet misbruiken. "Ik geniet van jullie lijven en daarmee moet ik het doen."

Ik vertelde hem over de risico's voor mij, de wet over pedofiele handelingen en zeker in mijn positie; dat het niet uitmaakte wat Frank wilde, het gaf toch problemen. "Maar als mijn moeder het goed vindt?" Toen bleek dat Frank met zijn moeder over sex gesproken had. Hij had verteld dat ik nooit iets liet blijken en Frank heeft laten merken aan zijn moeder dat hij wel wat zou willen. Moeder had daar geen problemen mee en Frank moest maar met mij praten. Wel dat is nu dus gebeurd. [...] We vreeën die nacht voor het eerst en Frank was volleerd in bed. De volgende morgen liet hij mij een homo-boekje zien. Daar had hij dus uit geleerd wat homo's allemaal met elkaar kunnen doen. [...]

Na een maand kwam toch iemand erachter. Het bestuur bemoeide zich ermee en hoewel ik in het gesprek met het bestuur gepoogd heb uit te leggen, dat niemand er schade van heeft en dat zelfs Franks moeder de relatie goedkeurde, kreeg ik na een paar dagen toch een brief met het verzoek te stoppen met coachen. De brief ging hoofdzakelijk over andere ouders: wat moesten die wel denken... Alle jongens van de ploeg hebben enkele weken later nog heel erg hun best gedaan om mij terug te krijgen. [Dit bleek tevergeefs.]

bron: Bart in zijn stuk 'Mijn vriendje en ik' dat zich afspeelde in 1972; Gepubliceerd in Orpheus 1985-1; 1985