Niet elke pedofiel gaat zich te buiten aan misbruik

Omgekeerd gaat niet elke pedofiel zich te buiten aan misbruik, en worden pedofielen als groep verantwoordelijk gehouden voor iets dat slechts een beperkt deel van hen daadwerkelijk doet. Er zijn veel pedofielen die zich moeite getroosten zich in te houden, die steun bij de hulpverlening zoeken omdat ze zich realiseren dat hun verlangen onuitvoerbaar en zelfs strafbaar is; of die wel verliefd zijn op kinderen maar gruwen bij de gedachte een kind te verleiden tot iets dat het misschien niet wil, laat staan het te daartoe te dwingen. Het wrange van het huidige klimaat, waarin pedofilie vrijwel automatisch als een ziekelijke of misdadige neiging wordt beschouwd, is dat degenen die zich inhouden over één kam worden geschoren met degenen die zich van grenzen niets aantrekken. [...]

"In discussie over pedofilie grijpen mensen al snel terug op het recht van een kind om "nee" te zeggen; natuurlijk hebben ze dat recht en moeten kinderen gesterkt worden in hun recht toenadering af te slaan, maar wat is het "nee" van een kind waard als geen "ja" uitgesproken mag worden? Verwordt het recht "nee" te zeggen dan niet tot een plicht daartoe? Hebben kinderen nooit verlangens, seksuele aandrang en seksuele nieuwsgierigheid? Welzeker hebben ze die; het is meer de vraag hoe je ze sterkt die wensen en verlangens in goede banen te leiden, maar het huidige klimaat - waarin seks met en van kinderen getaboeiseerd lijkt te worden - is weinig bevorderlijk voor een open discussie daarover, vrees ik".

bron: Karin Spaink in 'Wat is onschuld?'; www.spaink.net/parool/19961216.html; Het Parool; 16 december 1996