Ondervindingen met GGZ - Aantrekkingsgevoelens tot kinderen

From Brongersma
Revision as of 15:44, 28 March 2013 by Admin (talk | contribs)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search

Ik voel mij aangetrokken tot jongens van 12, 13, 14 en 15 jaar, zo oplopend totdat het in een keer geen jongens meer blijken te zijn. Dat houden van jongens was er al, toen ik zelf nog de leeftijd van een jongen had. [...]

In dat jaar [1958] kwam ik voor het eerst met de politie in aanraking, als gevolg van contacten met een drietal jongens. Twee waren 13 jaar oud en een 14 jaar. Ik was de alleroudste met mijn 18 jaren. Deze contacten leidden tot de eerste veroordeling. Eis: negen maanden gevangenisstraf, waarvan drie maanden voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaar en de uitspraak 14 dagen later was idem dito. [...]

Ik hield nog steeds van jongens en op een gegeven moment kwam ik weer een van die jongens tegen waarvoor ik gezeten had. Die jongen herstelde zonder enige schroom de relatie met mij. [...] Algaande had ik de leeftijd van 22 jaar bereikt en nog steeds had ik contact met jongens. En ook weer met dezelfde jongen, waardoor ik voor de tweede keer veroordeeld ben. De relatie met die jongen had een heel natuurlijk verloop. Naarmate hij ouder werd, kreeg de relatie een andere inhoud en was het lichamelijke minder belangrijk voor hem. Dat verdween helemaal, maar de vriendschap was er niet minder om. [...]

Ik heb daar en 'de tent' [TBR-kliniek Groot Batelaar, waar hij werd geplaatst in 1966] mezelf beter leren begrijpen en aanvaarden en mijn gevoelens naar kinderen toe als een wezenlijk deel van mezelf gaan beschouwen. Dat was niet de bedoeling van de psychopatenzorg waar je als TBR-cliënt onder valt en ook niet van de therapeuten en groepsleiders in Groot Batelaar. [...]

Rinus [gevoelsgenoot en vriend, later samenwonend] was ondertussen ook met groot verlof gestuurd en samen waren wij actief in het COC. Hij als bestuurder en ik als barkeeper. Edoch relaties met jongens waren er nog steeds. [...] Rinus overleed in 1977 en met zijn overlijden brak er voor mij een nieuwe periode aan die in het begin erg moeilijk was. Maar gaandeweg heb ik toch weer mijn draai gevonden. En tenslotte. Als ik deze hele zware TBR etappe en wat er op volgde mag samenvatten, dan zou ik het zo willen stellen: 'Het was een lange fietstocht, over een hele lange dijk waarbij ik de wind nog tegen had ook'.

bron: Artikel 'Ondervindingen met GGZ - Aantrekkingsgevoelens tot kinderen' door Willem O. [edit]; Verslag van het symposium gehouden op 31 oktober 1986 ter gelegenheid van het afscheid en 25-jarig jubileum van dr. Wijnand Sengers; Instituut voor Preventie en Sociale Psychiatrie, Erasmus Universiteit Rotterdam; Instituutspublicatie nr. 73; 31 oktober 1986