Seksueel misbruik?
Er is de laatste jaren een duidelijke tendens gaande alle seks tussen kinderen en volwassenen als seksueel misbruik aan te merken. Systematisch en consequent worden kinderen, die betrokken zijn in 'zedenschandalen' als slachtoffer betiteld. Ze zijn misbruikt en zo al niet lichamelijk, dan toch wel geestelijk beschadigd. De daders, ook wel ontuchtplegers genoemd, zijn bijna altijd mannen die in de omgang met hun 'slachtoffers' uitsluitend gericht zijn op de eigen bevrediging.
Dit 'politiejargon' wordt door de media gretig overgenomen. Tot mijn spijt doet Het Parool - gezien het artikel 'Reeks tieners slachtoffer van twee pedofielen' van 24 augustus 1988 - daar ook hard aan mee.
In eerste instantie lijkt het een ernstige zaak, vooral omdat er nogal wat kinderen bij betrokken zijn uit een betrekkelijk kleine gemeenschap. Als we alles nuchter bekijken, zou het allemaal echter wel eens anders kunnen zijn dan het vanuit de dader-slachtoffertheorie lijkt.
Voorzover ik uit de berichten kan nagaan, gaat het in dit geval uitsluitend om contacten op basis van vrijwilligheid. De kinderen hebben zich er niet aan onttrokken. De contacten hebben plaats gevonden binnen een periode van ongeveer acht jaar. Dat verklaart in de eerste plaats het aantal kinderen, want van nature duren dergelijke relaties vaak niet langer dan een paar jaar. In de tweede plaats zegt de lange duur van de relaties nogal wat over de kwaliteit daarvan: kennelijk heeft niemand van de betrokkenen het contact als zodanig als onprettig of bedreigend ervaren, dat hij/zij zich daarover bij de ouders heeft willen beklagen. Misschien kan men zelfs wel spreken van genegenheid tussen de betrokkenen.
De politiewoordvoerder geeft te kennen dat er in enkele gevallen sprake is van psychische schade. Dat lijkt me in het geheel niet verwonderlijk, omdat deze ambtenaar zelf zegt dat sommige kinderen aanvankelijk helemaal niet wilden praten. Als men een beetje met de problematiek bekend is, dan weet men dat de vaak urenlange verhoren en de hysterische reacties van ouders meestal meer schade aanrichten dan het gewraakte contact. Het zware taboe van seks van en met kinderen en angst voor eventuele homoseksualiteit zijn hier mede debet aan.
Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen niet beschadigd worden door (seksuele) relaties met de volwassenen waarmee ze volledig instemmen, maar door de inadequate reactie van de omgeving daarop. Het opsporen van zo veel mogelijk 'slachtoffertjes' door de justitie is goed voor de sensatie, maar lijkt me zeker niet in het belang van de kinderen.
Het Parool geeft (als enige krant) in het kopje aan dat de betrokken volwassenen pedofielen zijn. Daarmee wordt een hele groep mensen gestigmatiseerd en wordt weer eens een levensgroot vooroordeel bevestigd. Toch waag ik het te betwijfelen, dat de kinderen die een liefdevolle relatie onderhouden met een pedofiel zich misbruikt voelen. Het is de samenleving die er 'slachtoffers' van maakt.
bron: Ingezonden brief 'Seksueel misbruik?' door Benjamin Roelofsma (voorzitter belangenvereniging voor pedofielen Martijn); Het Parool; 12 september 1988