Van masculinisme naar androgynie
Wat de meeste vrouwen ervaren die door het altijd langdurige proces van uiterlijke emancipatie en innerlijke bevrijding heengaan, is een reeks van stadia. De eerste fase is meestal afweer en angst. 'Ik word niet gediscrimineerd,' 'Ik ben niet zo als die andere vrouwen.' Dat zijn de twee meest gehoorde defensiemechanismen. Niemand vindt het leuk te erkennen dat zij tot een sociaal en cultureel minder gewaardeerde, gediscrimineerde groep behoort. Ontkenning is begrijpelijk. Wie tot haar bewustzijn begint toe te laten wat er allemaal met de vrouwelijke mensheid is gebeurd, hoe de situatie nog steeds is (en hoe in Arabische, moslimlanden en in Latijns-Amerikaanse landen zelfs nog steeds het meest brute seksefascisme heerst), hoe kwellend haar eigen positie en hoe gestoord haar relatie tot haarzelf zijn, komt vaak in een stadium terecht van ontreddering en grote woede. [...]
De mannenonderonsjes van de massamedia maken je misselijk. Bijna geen film is meer om aan te zien, geen boek om te lezen. De hele pseudoprogressieve seks-cultuur, waarbij vrouwenlichamen worden geëtaleerd, mannen echter nog steeds met de grootste omzichtigheid en discretie behandeld, maakt je razend. Je bent ontzet als je te weten komt hoe het probleem van de vrouwenmishandeling en vrouwenverkrachting altijd door de medische maffia en de mannenpolitie is gebagatelliseerd, verontschuldigd, toegedekt. Alles wat je zelf een levenlang hebt ontkend en onderdrukt en wat de masculistische cultuur heeft ontkend en onderdrukt: de terreur en de moordzucht van mannen; hun oorlogen, hun martelingen, hun vernietiging en vergiftiging van de natuur, hun eeuwige machts- en statusstreven (van wie het verste kan plassen als zij elf zijn, tot wie de meeste meisjes versiert als zij twintig zijn, tot wie het meeste verdient en het gewichtigste is als zij veertig of zestig zijn) komt eruptief in je bewustzijn en wordt bijna onhanteerbaar. Niet iedereen komt heelhuids door die, belangrijke en onvermijdbare, woedefase heen. Sommige vrouwen blijven woedend, andere worden depressief. Maar de eigenlijke, grote ontdekking komt na dit stadium. Je kunt leren - en dat komt meestal als een grote verrassing - het masculinisme in jezelf en in je medevrouwen te onderkennen. Het kwaad dat je, in eerste instantie terecht, naar buiten hebt geprojecteerd, op de mensen met de manlijke lichamen, op de masculinistische samenleving en de masculinistische cultuur, dat zul je 'terug moeten nemen': in jezelf moeten leren zien en er mee leren omgaan. [...]
Voor zover het mannen niet lukt, gegeven de sociale en culturele machtspositie waarin zij zijn getekend, de androgyne liberation mee te maken, zullen zij moeten wachten op hun vrouwenincarnatie voor hun verdere ontplooiing. In dat geval wordt nu en in de nabije toekomst een mannenincarnatie een tussenincarnatie: een Inkarnation der Ruhe, en zal men echt uiterlijk en innerlijk actief moeten en kunnen zijn als vrouw. Dat is dan, cultuurhistorisch, een tussenfase, tot de androgyne mens metterdaad zal zijn geboren.
bron: Artikel 'Van masculinisme naar androgynie' door Andreas Burnier; Uit het boek 'Seksuologie - Een interdisciplinaire benadering' onder redactie van Jos Frenken; Van Loghum Slaterus Deventer; 1980; Artikel oorspronkelijk verschenen in: Jonas, tijdschrift voor sociale en individuele bewustwording, 8, 25; 1978