Wie richt in geval van pedofilie schade aan?

Ruim dertig jaar geleden kwam ik als jong predikant voor het eerst in aanraking met het verschijnsel pedofilie, waarvan ik niets anders wist dan wat enkele traditionele boeken schreven, met als conclusie dat door strafrechtelijk optreden de pedofilie moest worden bestreden en misschien door psychiatrische behandeling genezen. Ouders van kinderen, politie en de betrokken jongeman adviseerde ik dan ook in die richting. Ik was echter in staat om zowel de betrokken jongeman als een aantal jongens, met wie hij in contact was geweest, over een aantal jaren te observeren, dat er bij geen der jongens ook maar sprake was van enige lichamelijke of geestelijke schade. Dat heeft mij wel aan het denken gezet, maar ook aan het onderzoeken.

Gaandeweg ben ik met meer pedofielen in aanraking gekomen. Al ging hun wereldje voor mij, als niet-pedofiel, nooit helemaal open, toch is het mij onomstotelijk duidelijk geworden dat de "normale" pedofiel zeker geen kinderverkrachter is, en zoveel van een kind houdt dat hij van dit kind nooit iets zal vragen wat het kind zelf niet wil. De enige (en soms aanzienlijke) schade die pedofilie bij een kind kan aanrichten komt van de kant van de politie-instanties beïnvloede ouders en opvoeders. Voor de contacten die kinderen in hun jeugd met "normale" pedofielen hebben gehad blijven die kinderen vaak hun hele leven dankbaar. Het is nodig om van "normale" pedofielen te spreken, omdat er onder pedofielen evenzeer gestoorde mensen voorkomen als onder anderen. Maar als een pedofiel zich aan een kind "vergrijpt", doet hij dit niet als pedofiel, maar als gestoord mens. Precies zoals een heterofiel die zich seksueel aan iemand vergrijpt, dit ook niet doet als heterofiel, maar als gestoorde.

bron: Ingezonden brief 'Wie richt in geval van pedofilie schade aan?' door S. P. de Roos (Emeritus-hervormd predikant); Krant onbekend; 20 maart 1981