Achterflap 'Het geminachte kind'

Het geminachte kind is het verslag van een te lang opgekropte woede, maar het is ook het onderzoek naar het ontstaan van die woede. Het boek heeft daardoor eerder het karakter van een aftastende vertelling dan van een wetenschappelijk betoog, is eerder een beschrijving van een vermoeden dan een vaststelling van feiten. Het vermoeden bijvoorbeeld dat wij, ondanks alle fraaie woorden, volwassenheid opvatten als onkinderlijkheid, dat het spreken over leeftijdsverschijnselen en -fasen is bedoeld om ons van alle kinderlijkheid te ontdoen, dat wij met grootbrengen het leren breken met de kindertijd bedoelen. Het vermoeden ook dat volwassenen en kinderen zich steeds verder van elkaar verwijderen omdat de sexualiteit is gaan draaien om het orgasme, de school afgestemd blijft op het weten en niet op het vragen en omdat onze cultuur vindt dat er één waarheid is.

Het bange vermoeden tenslotte dat er een verband bestaat tussen de manier waarop walvissen, zeehonden, inheemse orchideeën en kinderen worden behandeld, terwijl de kindercultuur, waaronder het kinderboek, wordt beheerd door de pedagogische maffia. Uit niets blijkt dat Guus Kuijer, de veelgeprezen en bekroonde schrijver van kinderboeken, kinderen ook per se 'betere mensen' vindt. Ze komen als net zulke 'aardige rotzakken' naar voren als andere mensen maar er wordt gewezen op een riskant verschil: kinderen hebben nauwelijks macht en die zullen ze ook nooit krijgen. Er lijkt maar één manier te zijn om macht te verwerven en die berust op het elimineren van je kinderlijkheid.

bron: Tekst op de omslag van het boek 'Het geminachte kind' door Guus Kuijer; Druk Tulp Zwolle; Vierde druk: november 1980; Eerste druk: mei 1980