Dat moest ik even kwijt...

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: Gonnie

Het houden van kinderen houdt mij dag en nacht bezig. Mijn leven wordt er door bepaald. Elke minuut denk ik aan de liefde. Juist omdat het bedrijven van de liefde niet mogelijk is, moet ik er non-stop aan denken. Hoe vul ik dit gat in. Wie kan ik nou de schuld geven? Allemaal vragen. Het is een gevecht tegen de pech die wij hebben. Opletten om mij niet eenzaam te voelen. Ook al heb ik zat vrienden, die knuffel van dat jochie, of zelfs een zoen, dat is de sleutel tot het geluk......... de hoop houdt me enthousiast. Ik 'blaim' de maatschappij. Zij keuren m'n gevoel af. Daarom schrikt het m'n vriendjes weer af. Omdat ik de maatschappij schuldig vind, reageer ik me ook op haar af. Brainstormen over deze maatschappij doe ik graag en veel; als ik haar begrijp kan ik me er beter doorheen worstelen.

Uiteraard heeft er de laatste jaren een omwenteling plaats gevonden voor mensen met zeg maar 'onze gevoelens', dat moge duidelijk zijn. De tolerantie tegenover de medemens is drastisch afgenomen, niet alleen tegen de pedofiel. Het fenomeen reality-tv, en verdere acties van commerciële media drukken daar nog even een dikke vette stempel boven op. Dit heeft als resultaat dat wetten met een sneltreintempo terug zakken naar een niveau van nog voor de jaren vijftig. Ook weer niet alleen op het gebied van de jeugdseksualiteit. Iedereen let op elkaar, continu wordt men op het moraal gewezen, wat mag jij wel, wat niet. Hoe kunnen wij ons met de buurman bemoeien.
Een angstige gedachte, want waar eindigt deze situatie? Een duidelijk voorbeeld ten gevolge van deze intolerantie is de afschaffing van het klachtrecht. Het moet toch duidelijk zijn dat mensen onder de zestien het recht hebben om zelf te beslissen wat ze met hun lichaam of geest doen? De wet heeft zo veel mogelijk grijze vlakken. Politie kan zelf bepalen hoe zij deze grijze vlakken invullen. Hieruit kan worden geconcludeerd dat de wetgeving er niet is voor alleen de directe doelstelling van die wet (bescherming van de bevolking), maar ook dient als gereedschap om niet populaire groepen mensen aan te kunnen pakken, een regelrechte bedreiging dus! Als ik mij niet vergis gaat dit wel eng veel de richting op van de jaren 35 / 45. Met als grote verschil dat de economie niet de grote boosdoener is voor de beïnvloedbaarheid van de bevolking, maar de televisie.
Pedofilie is nu maatschappelijk helemaal niet meer bespreekbaar, dat blijkt zelfs binnen de Vereniging MARTIJN het geval. Er gaan veel stemmen op om het begrip pedofilie niet meer te gebruiken. Toch moeten wij het grote probleem niet zoeken in de Nederlandse taal zelve, maar bij de mensen die deze misbruiken. Omdat pedofilie zo moeilijk bespreekbaar is zullen steeds meer mensen zich verloochenen, en misschien op latere leeftijd daardoor wel eens in de fout kunnen gaan.
Kunnen mensen die zichzelf niet verloochenen hun gevoel nog bespreken? Of zelfs uiten? Om voor mijzelf te spreken; iedereen in mijn omgeving weet dat ik op kinderen val, en dat ik er veel om mij heen heb. Ik bezit de luxe dat m'n zakelijke kring tevens m'n vriendenkring is, dus ook hier kan ik nog over dingen praten. Een knuffel met vriendjelief is in het openbaar zelfs nog wel mogelijk. Toch voel ik de drastische omwenteling in de mentaliteit. Tegen vreemden of mensen die ik nog niet goed genoeg ken kan ik niet meer openlijk praten. Hun reactie is dan botweg negatief. Blijven er vreemden logeren, dan moet m'n slaapkamer telkens tijdelijk gerestyled worden. Iets wat ik vroeger principieel weigerde. Bij andere gevoelsgenoten is te zien dat zij ook een stapje of zelfs een stap terug doen. Organisatorisch is er weinig overeind gebleven in de pedofiele wereld. Gelukkig vergaat onkruid niet, en is MARTIJN er nog steeds, net als anderen zoals Koinos, Nambla, Pojkart enz. Het verdwijnen van de organisaties betekent ook dat er minder tijdschriften uitkomen richting pedofilie. Alle uitlaatkleppen voor een toch al onderdrukte groep mensen zijn weggevallen. Frappant is dat internet een jaren 70 revival teweeg brengt. Alles wat er toen der tijd in de etalages lag aan Lolita's is reeds gratis binnen enkele seconden uit de nieuwsgroepen te plukken. Een goede ontwikkeling, want ik zal eerlijk toegeven dat sinds ik internet heb, ik geen sekswinkel meer bezocht heb. Dus hiermee haalt internet de handelswaarde weg voor de productie van kinderporno. Wie gaat er tenslotte klauwen met geld neer tellen en risico lopen als je het gratis en voor niks vanuit je bureaustoel kan vinden. Zolang dit zo blijft, bestaat er denk ik geen markt meer voor pornoproducenten (Voor zover deze op grote schaal bestaan). Maar dat zal wel niet het geval zijn.
Er is dus een grote angst ontstaan. Niet voor niets, want er vinden inderdaad geheime onderzoeken plaats bij justitie, getuige de arrestatie van een kennis die door justitie achtervolgd wordt dankzij het 'vrije leven' van twintig jaar geleden. Die uiting van dit vrije leven moet je bij hem dan zien in de meest respectvolle zin van het woord richting zijn toenmalige pratertjes. Hij is snel weer vrij gelaten. Zijn boodschap is tegenwoordig; let op bij wat je doet dat de denkgeest van de maatschappij altijd kan veranderen, en dan liggen de zaken ook anders betreffende tolerantie. Dit wordt namelijk ook gereflecteerd op het kind, zodat iets wat destijds niet schadelijk was nu wel schadelijk kan zijn. Een goede les voor als de goede tijden nog eens terug keren (WHO knows?). Kontakten onder gevoelsgenoten vallen uit elkaar. Men durft zich niet meer te organiseren. Mijn respect gaat hierbij naar al diegenen die zich wel organisatorisch manifesteren.

Privacy

Met de privacy gaat het net zo de enge kant op. Internet is leuk, maar justitie kan (is wel verboden) zo zien wat jij uitspookt. Nu moeten zij dan bij de providers zijn, die daar niet op zitten te wachten, maar het is mogelijk. De providers zelf zijn in elk geval flink aan het gluren. Zo wordt er hier en daar al opgetreden tegen mensen die strafbaar materiaal op het net zetten. Om hier achter te komen moeten ze aardig wat moeite doen. Er worden namelijk ingewikkelde codes gebruikt door de mensen die deze informatie op het net zetten. De provider geeft dit door aan de politie die dan toestemming moet vragen aan de officier voor huiszoeking. Dit alles geldt voor het plaatsen van informatie, kijken naar plaatjes op het net is niet strafbaar!
Op alle mogelijke manieren is tegenwoordig te zien wat jij uitspookt. Je handelingen op je chipknip en de pinpas wordt geregistreerd. Air-Miles is ook een handige manier om dankzij het koopgedrag veel over iemand te leren. Computers kunnen waar je ook maar komt alle geregistreerde informatie over jou voor jaren bewaren.
In het centrum van Ede zijn de afgelopen maand - gericht op terrasjes - camera's opgehangen. Zogenaamd om de agressiviteit tegen te gaan. Ondertussen wordt er waar je ook gaat en staat alles van je doen en laten geregistreerd. Big Brother is nog meer aan het watchen dan de ‘voorspeller’ George Orwell ooit had durven dromen. De truc is stapje voor stapje verder te gaan. De camera's in winkels zijn we al aan gewend, op straat vinden we het straks ook gewoon. Er rekening mee houden is onmogelijk. Dan kan je helemaal niks meer.
Het is niet m'n bedoeling paniek te zaaien ofzo, maar er moet veel over gepraat worden, waar we nou naar toe gaan. De grap is dat niet alleen de pedofielen dus last hebben van deze intolerantie hype. Ook de gemiddelde burger wordt steeds meer in het nauw gedreven. Misschien biedt dit hoop betreffende de discussie over privacywetgeving. Zolang er geen fascisten aan de macht komen overleven we deze informatierevolutie wel. Maar bedenk wel, had deze informatierevolutie in de jaren dertig plaatsgevonden, dan had er na de tweedewereldoorlog geen jood, homo, pedo en zigeuner meer geleefd!

Er zijn pedofielen die geen plaatje meer in huis hebben. Toch zie je dat deze mensen langzaam aan weer een dringende behoefte krijgen aan materiaal. Een plaatje is nou eenmaal het enige wat vele pedofielen hebben om hun gevoelens te uiten. Algemene drastische gedragsveranderingen onder de pedo's zie ik niet. Ik denk dat de meeste pedofielen sowieso al gewend zijn aan de maatschappelijke druk. Gelukkig zijn er niet alleen maar negatieve ontwikkelingen. Het effect is soms ook wel eens positief. Ouders zien dat je op hun kind valt, en (als ze je een beetje kennen) zien dat je geen kwade bedoelingen hebt, dus laten ze jou het kontact behouden met hun kind. Ze voelen dondersgoed aan hoe moeilijk het leven nu is en zijn extra voorzichtig tegenover jou.
Zoals te zien in het artikel van het blad 'De Morgen' (blz. 4) zie je dat ook journalisten er niet meer onderuit kunnen genuanceerd te denken. Ook al staan ze niet volkomen achter de ideeën van een pedofiel (dit is voor hem ook lekker makkelijk want hij heeft de gevoelens toch niet) ze kunnen niet anders dan concluderen dat pedofielen massaal gegeneraliseerd en gecriminaliseerd worden.
Er komen meer schuldgevoelens boven, de boodschap van de maatschappij heeft of je wil of niet toch invloed op je. Ik voer bijvoorbeeld geen strafbare feiten uit, toch heb ik vaak schuldgevoelens. Zoals met de medewerking aan dit blad, die volkomen legaal is (bestaat al dertien jaar, wel te verstaan!) geeft me soms een schuldgevoel. Ook al blijft bij huiszoekingen de OK liggen (deze is als het er op aan komt dus niet bruikbaar om iemand te vervolgen voor artikel 240-B). Het ligt nota bene in de bibliotheek. Kontakten met kinderen in de praktijk zijn bij de meeste mensen in mijn omgeving nauwelijks veranderd. Zelfs bij de mensen waarbij de politie heeft geprobeerd deze mensen te intimideren blijven de vriendjes komen, en wel met toestemming van de ouders. Mijn conclusie is voorlopig dat meestal de grootste veranderingen plaats te vinden binnen jezelf. Bijvoorbeeld dankzij angst of schuldgevoel. De kinderen willen wel, kontakten moeten alleen meer en meer zorgvuldig opgebouwd worden. En ook nog zorgvuldiger onderhouden worden.

bron: 'Dat moest ik even kwijt...' door Gonnie; OK Magazine, nummer 66; december 1998