De pedofiel: wie kent hem niet?

Mijn overtuiging is dat de huidige angst voor pedofilie overtrokken is, maar desalniettemin bijdraagt aan fundamentele processen van sociale binding. [...]

Een van de zekerheden die we hebben is het irrationele onschuldige kind, dat zich in Europa's recente geschiedenis voor het eerst in de Verlichting openbaarde. [...] Ze is onbedorven, puur, kwetsbaar, en symboliseert als zodanig de ultieme gedragsnorm: respect. Mede daarom is juist op het kind machtsmisbruik taboe, des te meer in relatie tot seksualiteit. Want seks is namelijk een ander sterk symbool waarin onder meer reproductie, liefde en de continuïteit van de samenleving samen komen; cruciale gedragsnormen waar de grote groep zich mee identificeert.

Transgressie op een van deze normen, of laat staan op een combinatie ervan, is daarom een groot probleem, maar heeft wel tot gevolg dat er overeenstemming wordt bereikt. De regels staan strak gedefinieerd, en een overschrijding ervan kan in moeilijke tijden betrekkelijk gemakkelijk worden gemobiliseerd om iedereen er nog eens aan te herinneren dat we bij dezelfde groep behoren. De kracht van dit mechanisme is dat het zich baseert op enkele uitzonderlijk problematische gevallen die de groep pedofielen komen te verbeelden en representeren. Maar het zijn overigens niet alleen de pedofielen die zorgen voor overeenstemming; ook de moslim doet het goed zoals gerepresenteerd door bijvoorbeeld Mohammed B. en Samir A.

bron: Artikel 'De pedofiel: wie kent hem niet?' door Michel van der Kolk; www.tijdschriftcul.nl/images/stories/archief_pdf/cul18-4_controverse_webeditie.pdf; Tijdschrift Cul, jaargang 18, nummer 4; 2011