Een geheime organisatie? - Een rectificatie van persberichten

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: Dr Frans E.J. Gieles

Op zaterdag 29 november 2003 vonden op achttien adressen in Nederland tegelijk invallen door de politie plaats. RTL Nieuws berichtte dit en gaf beelden van een van de woningen. Hiertegen is door de bewoner een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek. De pers volgde de dagen daarna met berichten dat het zou gaan om kinderpornografie en kinderseksreizen, georganiseerd door een NVSH groep, genaamd Joris of JON (JORis Oost Nederland). Doordat er tot enige dagen daarna geen telefonisch contact mogelijk was, gaf de NVSH slechts een provisorisch eerste bericht op haar web site, welk bericht enkele dagen later gecorrigeerd is. Nu is er tijd en ruimte om eens rustiger te kijken wat er nu eigenlijk van waar is.

De groep JON

De NVSH-Werkgroep JORis Oost-Nederland is, als je haar voorgangers meerekent, 27 jaar geleden opgericht. "JORis" staat voor "Jeugd-Oudere Relaties, intimiteit, seksualiteit". Bij gebrek aan een afdelingsbestuur valt de groep onder het landelijke NVSH bestuur, maar functioneert verder zelfstandig.

JON organiseert gespreksbijeenkomsten voor mensen met pedofiele gevoelens, daarnaast een gemodereerde praatgroep op het Internet en beheert een informatieve web site in zeven talen, die onlangs de 100.000 bezoekers is gepasseerd. Er waren 33 leden en maandelijks twee bijeenkomsten in 2003. Een klein team van coördinatoren leidde de groep.

Jon adviseert haar leden om hun gevoelens niet te ontkennen, maar te accepteren als deel van zichzelf, dus ze onder ogen te zien. Vervolgens om een stijl van leven te zoeken die de wet in acht neemt, dus een manier van leven zonder seksuele contacten met kinderen en zonder kinderpornografie. In die zin wil JON mogelijk schadelijke contacten en illegale daden voorkomen. Om dit te bereiken is het nodig erover te praten in een veilige en begrijpende omgeving. Het beginpunt is vaak: depressie, vertwijfeling en isolement, soms ook obsessie. Het beoogd eindpunt is een leven dat sociaal en legaal is. Tussen begin- en eindpunt kunnen enkele jaren liggen. Sommige leden vertrekken dan, andere blijven om de nieuwe leden op te vangen. De groep werkt met de zelfhulpmethodiek: leden helpen elkaar.

Er zijn regels en een daarvan is dat het verboden is om pornografische afbeeldingen te laten zien of uit te wisselen op de bijeenkomsten. Voorts dient de inhoud van het besprokene vertrouwelijk te blijven. Voor wat mensen als individu in hun eigen huis en tijd doen kan de groep niet verantwoordelijk geacht worden - en daarmee komen we op het onderwerp van de nieuwsberichten.

Reizen en foto's

Vijf leden van JON zijn naar Tunesië op vakantie geweest in wisselende combinaties en kwamen terug met foto's. Deze reizen en het organiseren ervan zijn particuliere aangelegenheden. JON organiseert geen reizen. Er zijn alleen nette foto's gezien. Het zijn de media die JON als organisator hebben genoemd, niet het Openbaar Ministerie in haar persbericht van 2 december 2003. Het OM heeft wel onderzoek verricht. Het heeft, blijkens het dossier, wel met deze gedachte gespeeld, maar deze kennelijk ook weer losgelaten.

Het onderzoek

Dit is gestart in juni 2003 nadat een van de toenmalige leden die twee bijeenkomsten had meegemaakt een valse verklaring aflegde over uitwisseling van kinderpornografie en het organiseren van seksreizen. De telefoons van de hem bekende leden zijn toen afgetapt en daarna menig ander die door hen gebeld werd of hen opbelde. De reizigers zijn geobserveerd en gefilmd bij hun reisbureau. Vijf bijeenkomsten van JON zijn eveneens geobserveerd en gefilmd. Uit het dossier blijkt dat men kennelijk op de lijst van huiszoekingen is geplaatst als men (1) naar Tunesië was gereisd, (2) daarover per telefoon gesproken had ('Ik ben benieuwd naar je vakantiefoto's' was blijkbaar al genoeg), of (3) leiding gaf of leek te geven binnen JON.

Criminalisering

In het dossier is goed zichtbaar dat de rechercheurs hun eigen versie van JON construeren. Men verwart JON met de landelijke werkgroep JORis en ook met de gespreksgroep van de Vereniging Martijn. Er verschijnt dan een JON in beeld als een geheime organisatie met geheime taalcodes, geheime namen en een toelatingsprotocol. JON zou op haar bijeenkomsten kinderporno uitwisselen en verspreiden en bovendien seksreizen naar meerdere landen organiseren. Daar zouden dan - uiteraard pornografische - foto's en films gemaakt worden die vervolgens weer op de bijeenkomsten worden getoond, uitgewisseld en verspreid. Ook zou de reis dan geëvalueerd worden teneinde de volgende beter te organiseren. De groep zou haar leden en informatie geheim houden en zich afschermen. Leden zouden {foei oh foei!} elkaar adviezen geven en zelfs {schande!} over PGP, het encryptieprogramma, spreken. Men legt ook nog een absurd verband met de Selbsthilfegruppe in München, die een door een blad betaalde infiltrant op bezoek had gehad en die daarna ook massaal werd aangehouden.
Dit alles in een justitieel document dat waarheidsvinding als doel en taak heeft. Het komt mij over als onwaarheidsconstructie. Maar, zoals gezegd, zo'n onderzoek en het verslag ervan is werk van rechercheurs. Kennelijk heeft het OM de koppeling tussen JON en de platen en de reizen uiteindelijk niet gelegd, getuige haar persverklaring van 2 december 2003. En terecht.

JON is niet geheim maar openlijk bekend, zie de web site, kent geen geheime namen of geheime taal, heeft wel een toelatingsprocedure en vraagt vertrouwelijkheid. Kinderporno is strikt verboden en er worden geen reizen georganiseerd. Een evaluatie zou de onderlinge verhoudingen betreffen. Er zijn vijf leden afgereisd, maar ook 28 leden niet - menigeen was er kritisch over.

Afgeslankt verder

Wat we daarna zagen was dat ongeveer de helft van de leden en de coördinatoren in de angst en depressie schieten en zichzelf opnieuw isoleren. Zo'n huiszoeking is zeer ingrijpend. Anderen echter bleven en boden de gearresteerden en anderen hulp. JON gaat, afgeslankt, door. Er is een klein nieuw team gevormd en er zijn weer bijeenkomsten. Het is goed, denken wij, dat er in een tijd vol haat en fobie, vooroordeel, criminalisering en uitstoting, mensen zijn die elkaar weten te vinden, elkaar opvangen en zo nodig helpen en open met elkaar kunnen spreken over hoe sociaal en legaal te kunnen leven met hun gevoel.

bron: 'Een geheime organisatie? - Een rectificatie van persberichten' door Dr Frans E.J. Gieles; De Nieuwe Sekstant, februari 2004