Herinneringen aan herinneringen aan herinneringen

Ondanks alle herdrukken in de jaren '80 blijkt Een jongen met vier benen, afgezien van een aanbeveling op de site pedofilie.nl geen merkbare invloed te hebben gehad op de houding bij Nederlanders tegenover pedofilie en pedoseksualiteit. Die houding, relatief open, tolerant in de jaren zeventig en tachtig, lijkt mij zelfs verontrustend omgeslagen in emotionele afwijzing. Nauwelijks meer ruimte voor genuanceerde discussies. Overal dezelfde sfeer van onberedeneerde angst en wraaklust waarvan maar een enkeling zich weet te distantiëren, doorgaans in stilte. Bij het stereotiepe schouwspel van weer een ontmaskerde pedo, geconfronteerd met een meute, belust op zijn verlies van werk en woonplek, zijn maatschappelijke uitstoting, vervolging door justitie en liefst levenslange gevangenschap, schrok ik. Immers niet iedere 'pleger van ontucht met minderjarigen' hoeft naar mijn ervaring een Dutroux te zijn, zoals ook niet ieder slachtoffertje per se een maatschappelijke misfit wordt, uit op maximale schadevergoeding en voorbestemd tot een eigen pedocarrière? [...] Gelukkig komen hier en daar wel bezwaren op gang tegen de massale gespannenheid grenzend aan hysterie, die op het ogenblik heerst rondom pedofilie en pedoseksualiteit. Niets zo funest bij de benadering van dit onderwerp als lukrake emotie en moedwillige blindheid voor nuances.

[Achterkant boek:] In het aan deze druk toegevoegde essay geeft Kees Verheul zijn persoonlijke visie. Het gaat hem niet om het ophemelen of straffeloos stellen van pedorelaties, noch om het opwekken van medelijden met het misbruikslachtoffer. De uitgever acht een herdruk op zijn plaats, bewondert de moed van de auteur en sluit zich bij hem aan.

bron: Uit het essay 'Herinneringen aan herinneringen aan herinneringen; over Een jongen met vier benen' door Kees Verheul; Uit het boek 'Een jongen met vier benen' door Kees Verheul; Uitgeverij G.A. van Oorschot, Amsterdam; Eerste druk: 1982; Zevende, herziene en uitgebreide druk: februari 2010