Hyperactieve kinderen: tekort aan seks?

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: Lucy Darkwater

Op het Martijn-forum werd door deelnemer DNH [Michel Hoff] een interessante post neergezet onder de titel "Hyperactieve kinderen en tekort aan seks". DNH betoogt inzake het tegenwoordig epidemisch vaak gestelde label 'ADHD' onder meer dat: "kinderen die zogenaamd lijden aan deze door de zorgmaffia verzonnen ziekte het slachtoffer zijn van een inferieure opvoeding en pedagogie, met name de verwaarlozing van seksuele driften. {...} Laten we wel weten dat seks wellicht een grote opwinding oplevert, maar de bevrediging ervan weer een evenredig grote rust bewerkstelligt. Wanneer er een tekort aan die seksuele opwinding en de bevrediging is, ontstaat er mijns inziens een constante hyperactiviteit die niet door goede rust verdwijnen kan. Maar ook affiniteit en lichamelijk contact geven innerlijke en fysieke rust, en een tekort daaraan dus het tegenovergestelde."

Op de suggestie dat kinderen wel wat meer structuur en discipline mochten krijgen, is zijn reactie sterk afwijzend. Hierop is mijn reactie de volgende. Een kind opvoeden is in veel opzichten vergelijkbaar met het opvoeden van honden. Er is leiding nodig, maar ook ruimte. Er is discipline nodig, maar geen tucht. Er zijn regels nodig en die moeten gehandhaafd worden. Binnen de gestelde grenzen is ruimte voor spel, affectie, plezier, stimulans en uitdaging. En juist zoals een overgecommandeerde, voortdurend op de huid gezeten hond onzeker of zelfs agressief wordt, zal een kind dat wordt onderdrukt in plaats van begeleid, teruggetrokken, angstig of zelf agressief worden. Niet voor niets is kindermishandeling een bijna "genetische" aandoening die van generatie op generatie wordt overgedragen als niet ergens in die lijn een van de kinderen leert op een gezonde manier met zichzelf, gezag en anderen om te gaan.

Maar kinderen zijn geen huisdieren. Vreemd genoeg 'nemen' sommige ouders kinderen zoals anderen huisdieren 'nemen'. En ze gaan vervolgens precies om met die kinderen zoals ze ook met hun huisdier omgaan: in een soort verwachting dat als je ze maar alles toestopt waar ze om vragen, alles vanzelf wel goed komt. De ironie wil dat de autoriteitloze 'vrijheid', waar DNH het kennelijk over heeft, al heel lang heerst in kinderland. Veel te veel ouders laten hun kind bepalen wat het eet, wanneer het naar bed gaat, hoe lang de TV aan staat enzovoorts. Dat lijkt wellicht fijn voor die kinderen maar het is een feitelijke vorm van verwaarlozing en het gebeurt vaak uit gemakzucht. Niet dat dit de opzet is van de ouders en vaak hebben ze de 'kids' nog op allerlei verenigingen zitten ook, waarvoor ze zelf van hot naar her rijden - daarin zit dan weer wèl een zekere discipline maar het is ook een verplichting: het kind moet presteren, uitblinken liefst. Alleen, zelden onder leiding of begeleiding van de ouders. Ze bedoelen het ongetwijfeld goed. Kind op dure clubs, in dure kleertjes, hoeft nooit iets te doen wat het niet wil, niet te eten wat het niet lust. En als de juf op school een slecht cijfer of een uitbrander voor ongewenst gedrag geeft, dan gaat pa wel even verhaal halen op school.

Het kind moet leren dat het zich op bepaalde plaatsen te gedragen heeft naar de regels ter plaatse. Leren dat het soms (of misschien wel vaak) "nee" te horen krijgt en zich daarnaar moet schikken. Ouders moeten terug leren dat je een kind niet naar eigen (ouderlijke) behoefte aan en uit kunt zetten. Vroeger had je drukke kinderen, megadrukke kinderen, rustige kinderen, verlegen kinderen, creatieve kinderen, boekenwurmpjes enzovoorts. Tegenwoordig - zo lijkt het - heb je prinsjes en prinsesjes met ADHD of 'autisme-gerelateerde stoornissen'. Vroeger ging het "ADHD-kind" na schooltijd buiten spelen en het "PDD-NOS-kind" ging wat lezen of leren. Tegenwoordig frotten ze een zooi pillen in de drukke kindertjes en het verlegen of teruggetrokken kind moet in therapie. In veel gevallen lijkt het of het beter zou zijn de ouders te helpen om beter of anders met hun kind om te gaan en in te leren spelen op diens werkelijke behoeften, in plaats van ze terug te proberen vormen naar een mal waar iedereen in moet passen. Dit moet wel binnen grenzen, want grenzen en eisen zullen er altijd zijn. Ook later moet je op tijd komen, je mond houden op bepaalde momenten en taken afwerken voordat je iets anders kunt gaan doen.

Seks is een natuurlijke drift die zich al vanaf zeer jonge leeftijd ontwikkelt. Deze drift onderdrukken - in een ook nog voor volwassenen overgeseksualiseerde maatschappij - is ongezond. En kinderen verbieden te experimenteren of hier een strafbaarstelling aan te hangen die hen voor de rest van het leven stigmatiseert is crimineel. Gezonde pedofiele relaties stukmaken en kinderen verbieden hierin hun eigen keuzes te maken is crimineel.
Maar om te stellen dat alles zich wel oplost door meer kinderseks te introduceren - dat is merkwaardig. Seks is niet het alternatief voor opvoeding en begeleiding. Seks hoort er een onderdeel van te zijn. Een stuk waar ouders minder zeggenschap in horen te zoeken dan nu veelal het geval is, maar waar ook weer wel zaken horen als voorlichting en assertiviteitstraining. DNH's voorstel komt neer op een bonobo-maatschappij. Bonobo's lossen werkelijk elk conflict op met seks. Wij mogen lijken op bonobo's of willen lijken op bonobo's; de realiteit wil dat we, helaas misschien, meer hebben van onze verwanten de chimpansees.

bron: Artikel 'Hyperactieve kinderen: tekort aan seks?' door Lucy Darkwater (pseudoniem); Martijn.org; 2009