Kampusch doet normaal - Wij niet

"De gedachte dat slachtoffers van een misdrijf per definitie meelijwekkend, zwak en hulpbehoevend zijn, is volstrekt achterhaald." De afgewogen houding van Natascha Kampusch is niet uitzonderlijk. De meeste slachtoffers van misdrijven reageren vrij normaal. De idee dat alle slachtoffers langdurig lijden en daarom hulp nodig hebben, moet nodig worden bijgesteld.

Zoals we haar op televisie zagen, is Natascha Kampusch een normale, zij het verdrietige vrouw. Acht jaar eenzame opsluiting door een labiele crimineel en desondanks zo rustig, welbespraakt en intelligent. Alles wijst erop dat ze het leven aankan. Terecht vreest Michiel Hegener in deze krant (Opiniepagina, 11 september) dat zij zonder reden tot psychiatrisch patiënt wordt verklaard. Hoewel je louter op grond van een televisieoptreden niet al te veel mag concluderen, is het zonder meer mogelijk dat Kampusch geen psychiatrische hulp nodig heeft.

De gedachte dat slachtoffers van een misdrijf per definitie meelijwekkend, zwak en hulpbehoevend zijn, is volstrekt achterhaald. Slachtofferschap is geen ziektebeeld. En hét slachtoffer bestaat niet. Slachtoffers heb je in alle soorten en maten. Een aantal zakt inderdaad weg in een mentale crisis. En sommigen komen daar alleen met professionele hulp bovenop. Maar beduidend omvangrijker is de groep die zich op eigen houtje boven een aangrijpende ervaring uitwerkt. Toch waren Oostenrijkse politiepsychologen er als de kippen bij om Kampusch een Stockholmsyndroom aan te praten. Dat gebeurde nadat Kampusch had verteld dat ze huilde toen haar ontvoerder voor de trein was gesprongen.

bron: Artikel 'Kampusch doet normaal. Wij niet' door Marc Groenhuijsen & Jan van Dijk; NRC; 13 september 2006