Klein en groot (Voor Henk Bres)

Ik tilde haar [zijn jonge dochter] uit bad, droeg haar in een handdoek met mutsje boven mijn hoofd door de gang, legde haar op haar rug op het bed, kuste en kietelde haar in haar nek en zij, en ging daar net zolang mee door totdat ze me aankeek, uitgeput, verzaligd, bereid, helemaal van mij.

Ik keek haar aan en dacht: dit is het moment waarop je met leeftijdsgenoten normaal gesproken tot seksuele handelingen overgaat. Ik zag het heel duidelijk. Dit was de blik die je zou kunnen laten denken: ze vindt het niet erg, ze vindt het zelfs wel leuk.

Zo zag je maar, dacht ik, hoe klein de verschillen zijn, hoe dun de wandjes tussen goed en kwaad. We zijn gefixeerd op verschillen, maar zijn overeenkomsten niet altijd groter? Eén misinterpretatie en je stond al hopeloos aan de verkeerde wand.

Ja, sinds ik vader ben, heb ik voor pedofilie meer begrip gekregen. Tegelijkertijd denk ik te weten dat haar aanraken het laatste is wat uw vinger doet. Het zijn twee kanten van een medaille, denk ik. [...]

Wat een stumperds - alle gebeden naar hen die met een dergelijke geaardheid strijden. Toen ik iemand laatst een badfoto liet zien, zie die: 'Pas maar op dat je zulke foto's niet op Facebook zet.' Ik was dat niet van plan geweest, maar kon dit misschien heroverwegen. Wat kon het mij schelen wie er naar keek. Gedachten stonden vrij.

Ze trok haar benen op en zwaaide haar onderkantje uitnodigend in de lucht, solliciterend naar een liefdesbeet, of eigenlijk wist je niet waarnaar precies. 'Papa schoonmaken', zei ze, want schoonmaken komt na spelen en stoeien op de tweede plaatst. Ik klapte in mijn handen en liep de slaapkamer uit. 'Kom', zei ik, 'we gaan je tanden poetsen. Je nagels moeten trouwens ook weer eens geknipt.'

bron: Artikel 'Klein en groot (Voor Henk Bres)' door Peter Middendorp; de Volkskrant; april 2013