Pedofielen: kindervrienden of kinderlokkers?

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: Lies Faber

Een man houdt van een vrouw, een vrouw houdt van een man. Ze praten, leven, vrijen samen. 'Dat is normaal,' zeggen we. Een man houdt van een man, een vrouw van een vrouw. Ook zij praten, lachen, vrijen. En we zeggen: 'Dat is ook normaal,' of: 'Dat is niet normaal'. Aan het verschijnsel zijn we in ieder geval al een beetje gewend. Een man of vrouw houdt van een kind, en het kind beantwoordt die liefde. Wat doen ze? Praten, spelen, lachen, vrijen. We zwijgen verschrikt. Want dit verschijnsel, dat pedofilie heet, kunnen we helemaal niet plaatsen. In onze gedachten groeit de pedofiel uit tot een monster dat het op de ondergang van onze kinderen gemunt heeft en dat tot elke prijs verdelgd moet worden.

Wat is nu waarheid en wat is spookbeeld? Spookbeeld is dat pedofielen griezelige mannen zijn, die op afgelegen plaatsen kinderen naar zich toe lokken met lollies en speelgoed. Waarheid is dat pedofielen hun vriendjes of vriendinnetjes vaak vinden in hun eigen omgeving, en voor hen een oprechte belangstelling en liefde hebben. Een pedofiel is geen kinderlokker. Spookbeeld is dat het kind gedwongen wordt tot sexueel contact. Waarheid is dat de volwassene en het kind elkaar strelen, soms naakt tegen elkaar aan kruipen; dat de volwassene soms masturbeert als zijn vriendje of vriendinnetje er bij is. Een pedofiel is geen verkrachter. Spookbeeld is ook, dat de pedofiel er op uit zou zijn het kind te vermoorden. Een pedofiel is geen moordenaar. Niemand ontkent het bestaan van kinderlokkers, verkrachters, moordenaars. Maar deze mensen zijn plegers van geweld. En geweld stuit de pedofiel net zo hevig tegen de borst als ieder ander. Geweld, in elke vorm, is ontoelaatbaar.

In april van dit jaar draaide in het Waagtheater te Delft een toneelstuk met als onderwerp pedofilie. Het werd geschreven door Mieke Lelyveld, en heet: Snoepjes, wilt U er ook één? Het reist nu het land door. Wat de schrijfster wil, is de begrippen 'geweld' en 'pedofilie' loskoppelen. Er ligt een onherroepelijke grens tussen plegers van gewelddaden en andere mensen. Maar er is geen enkele reden om diezelfde grens te trekken tussen pedofielen en niet-pedofielen. Mieke Lelyveld neemt alle middelen te baat om dat aan te tonen. In haar stuk is nauwelijks iets verzonnen. Veel gegevens komen regelrecht uit de krant. De situaties, de vooroordelen, de meningen, alles is herkenbaar. Pijnlijk herkenbaar soms. Hoe men zichzelf heeft herkend en wat waarheid en verzinsel is rondom pedofilie, proberen we te achterhalen in vijf interviews.

Mees, de toneelspeler: 'Ik geloof dat pedofilie nog het enige taboe is dat ik heb'

'Toen me werd gevraagd een rol te nemen in Miekes stuk, begon ik eigenlijk pas voor het eerst over het onderwerp na te denken. Ik geloof dat pedofilie nog het enige taboe is dat ik heb. Ik wist niet goed wat ik met die rol moest. Toen las ik dat je in Nederland voor kindermishandeling met blijvend letsel een jaar of drie, vier gevangenisstraf krijgt, terwijl je voor sexuele handelingen met een kind zes jaar kan krijgen, en dat is evenveel als voor het doodslaan van een kind. Ik was daar erg giftig over: totaal verschillende dingen worden op een hoop gegooid alsof het niets is. En dat was eigenlijk de reden waarom ik besloot mee te doen.

De methode die Mieke Lelyveld in dit stuk toepast, is: ons, spelers, laten zeggen: de pedofiel is een misdadiger, de pedofiel hoort in de gevangenis thuis. En dat doet ze zo, dat het publiek met de gedachte naar huis gaat van: nou, nee, zó erg is het nu ook weer niet. En die manier heeft, hoop ik, een prima uitwerking. Hoewel, een taboe doorbreek je niet makkelijk. De schrijfster heeft bij de eerste repetitie tegen een groep ouders gezegd: 'Het stuk waarin jullie kind gaat meedoen, gaat over kinderlokkers'. Het gevolg was, dat er nog maar twee mee mochten doen; de rest trok zich terug.

Het meeste indruk maakte op mij de scène waarin ik als arts een hormonenkuur voorschrijf aan een pedofiel. Chemische castratie noemen ze dat. De kuur is bedoeld om de sexuele driften te remmen. Tekenend voor dé werkwijze van de schrijfster is het feit dat ze deze scène ontleent aan de krant. Ze verzint niets, ze registreert alleen. Er zijn gevallen in Engeland bekend, waarin mannen borstkanker kregen na het ondergaan van de kuur. Als je dat hoort, vraag je je af: heiligt het doel de middelen? Blijkbaar is borstkanker minder erg dan het hebben van een pedofiele verhouding.

En toch heb ik het soms wel moeilijk met het verschijnsel pedofilie. Verstandelijk kan ik het een heel eind aan. Toen ik me, naar aanleiding van deze produktie, er voor het eerst in verdiepte, betrapte ik me er op, dat ik een kind als een volkomen a-sexueel individuutje zag. En dat is natuurlijk niet waar. Ik kan nu begrijpen en accepteren dat volwassene en kind beiden behoefte hebben aan kontakt met elkaar, ook sexueel. Maar hoe zou mijn reactie zijn als ik de vader was van een kind, dat zo'n relatie aanknoopt? Ik weet zeker, dat ik er, ondanks al mijn wijsheden, moeite mee zou hebben.

Overigens ben ik er van overtuigd dat ik niet eens gemerkt zou hebben dat mijn kind een pedofiele verhouding had. Door het taboe dat je overal krijgt opgelegd, zou ik mezelf misschien hebben wijsgemaakt dat er sprake was van een erg ver gaande vriendschap. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen: ik zou mijn ogen hebben dichtgedaan.

Een kind is in principe bezit van niemand. Ook niet van de ouders. Het is als vader wel eens moeilijk om je dat te realiseren, maar de kinderen maken je dat zelf wel duidelijk. Toch ligt het minder emotioneel wanneer een vader of moeder een kind iets aandoet, dan wanneer een ander het doet. Ik grijp maar weer naar de krant. Van alle gevallen van kindermoord in het vorig jaar zijn er maar enkele in de pedofiele sfeer. Natuurlijk zijn er dat enkele te veel, maar wat ik zo frappant vind, is dat juist die gevallen meer aandacht krijgen dan de vele andere, waarbij sprake is van mishandeling van de eigen kinderen. Jawel, zegt men dan, maar dat doen de ouders zelf, dat is hun eigen kind. Alsof je met je eigen kind mag doen wat je wilt! Vraag me niet hóe het moet gebeuren, maar dat Wetboek van Strafrecht mag wel eens herzien worden!'

De ouders van Agnes: Het is tegennatuurlijk om verliefd te worden op een kind

Ze zitten samen op de bank, klaar om alle vragen te beantwoorden, en ook dat doen ze samen. Hun dochter Agnes speelt mee in Snoepjes, en het hele gezin heeft daar grote belangstelling voor. Waarom ze meedoet? Ze kan erg goed onthouden, ze heeft een geheugen als een pot! 'Van tevoren wisten we dat het toneelstuk over pedofilie ging. Dat is een actueel onderwerp, en de kinderen moeten van jongsaf weten wat er te koop is. Agnes praat zelf gewoon over kinderlokkers. Ze is er niet bang voor. Maar ze weet duvels goed dat ze nooit met iemand mee mag gaan; dat hebben we de kinderen van jongsaf bijgebracht, want we vinden: daar moet je ze voor waarschuwen. Als er wat gebeurt en je hebt er nooit over gepraat, dan verwijt je je dat ten eeuwigen dage.

In het toneelstuk komt het probleem naar voren en iedereen kan er met zijn kind over praten. Die scène in de gevangenis, die vond ik trouwens goed: andere gevangenen willen een pedofiel in elkaar slaan. Of ik medelijden met hem had? Als hij een kind vermoord heeft, is het een schoft. Maar als hij alleen maar gemeenschap met een kind heeft gehad... ach, zo'n man heeft ook zijn behoeften. Ik zie hem dan meer als zielig. Tja, en het is tenslotte het werk van de bewakers om hem te beschermen. Maar ik kan er wel in komen, dat die niet zo hard lopen en zeggen: 'Wij hebben ook kinderen!' Als de man weer vrij komt, kan hij ook hun kinderen achterna lopen, daar gaat het om! Het is niet waar dat iemand beurs slaan of iemand vermoorden minder erg is dan pedofiel zijn; het lijkt me allebei even erg.

Het is tegennatuurlijk om verliefd te worden op een kind, en om geslachtsgemeenschap te hebben met een kind. Want dat vloeit er uit voort. Ja, dat zegt U nou wel, dat de verhouding zich kan beperken tot aanhalen, een beetje verwennen, een zoen geven, maar ik zou altijd de angst hebben van: gaat het niet verder? Ik zou zo'n pedofiel nooit helemaal vertrouwen, geloof ik. Ik zou denken: van kwaad tot erger. Nadelige gevolgen voor het kind? Ik denk dat dat wel meevalt zolang hij er maar afblijft. Mijn dochter van achttien mag best met haar vriend naar de bioscoop, waarom niet? Het zit hem ook in de leeftijd. Eén meisje van die leeftijd kan tegenwoordig heus wel op zichzelf passen; ze weten genoeg. Maar een kind! Dat is veel gauwer overgehaald. Een kind moet je beschermen.'

De kinderen: 'Iedereen denkt dat ze kinderen vermoorden'

Het is een lawaaiig zootje ongeregeld. Met veel poespas gaan ze om de tafel zitten. Ze tikken tegen de microfoon van de cassetterecorder en willen er allemaal in praten, en dan horen of ze er op staan. De een is aan het toneelstuk mee gaan doen omdat zijn vriendje in de flat het ook deed. En dat vriendje deed mee, want zijn vader 'kon' toevallig Mees. Nummer drie was eerst 'op een ander toneelstuk', maar dat was te kinderachtig. Ze wisten van tevoren niet waarover het ging, maar nu wel. Over pedofielen.

Wat zijn dat?
'Dat zijn mannen die van kinderen houden. Of vrouwen, weet ik veel!'

Waarom weet je dat niet?
'Ja, vrouwen kan ook. In het stuk is er ook een vrouw die van kinderen houdt.'

Praten jullie wel eens met je vader en moeder over het stuk?
'Nee.'

Komen ze wel eens kijken?
'Ja hoor! Mijn moeder speelt mee. Maar ze is geen pedofiel.'

Hoe weet je dat?
' 't Is toch zeker mijn moeder!'

O ja. Wat heb jij voor rol?
Evert: 'Ik ben Pieterjan die in het politiebureau zit. Ik moet allemaal vragen beantwoorden van twee agenten. De eerste agent is streng en de tweede is wat aardiger. Alleen, die laat je er in tuinen. Zogenaamd natuurlijk! Want in werkelijkheid zou ik niks zeggen. Ik zou me niet laten 'vleien en alles verraden.'

Wat moest hij van je weten?
'Hij moest weten wat we gedaan hadden, een pedofiel en ik.'

Wat had je dan gedaan?
'We hielden van mekaar.'

Dat is toch niet iets dóen?
'Nee, maar pedofielen worden meestal opgebracht omdat iedereen denkt dat ze kinderen vermoorden.'

Is dat niet zo?
Dat is een stomme vraag, zeg! Iedereen schreeuwt door elkaar. Ze verzekeren me dat een kindermoordenaar, en ook een kinderlokker, iets heel anders is dan een pedofiel. Maar wat dat verschil is, daar komen ze niet erg uit. Ze gaan op de sensatietoer: 'Ik was laatst in de polder, en toen kwam er iemand naar me toe...!' en: 'Ik liep van de week op straat en toen was er zo'n verschrikkelijk enge vent...' Ze worden stoer: 'Nou, en als iemand mij wat wil doen, dan neem ik zo'n glas als dit, en dat sla ik stuk, en dan...' Ze weten heel goed dat er pedofielen meedoen in het stuk, en ze noemen die met naam en toenaam: Aart en Menno en Peter.

Wat vind je het leukste of mooiste gedeelte uit het toneelstuk?
Ze noemen allemaal precies de scènes waarin ze zelf optreden.

Wat wil het stuk nu eigenlijk zeggen: dat het wel meevalt met die pedofielen, of dat je er met een grote boog omheen moet gaan?
'Tja,' zeggen ze.

Worden jullie straks afgehaald of ga je alleen naar huis?
Ze kijken me aan of ik gek ben. 'Alleen? Door het donker? Natuurlijk worden we afgehaald!'

Dan komt Peter binnen. Hij heeft een grote button op zijn trui 'Jij bent zelf pedo' staat erop. Binnen twee tellen hangt Agnes om zijn hals. Pedofilie? Laten de grote mensen daar maar moeilijk over doen. Het zal hem een zorg zijn.

Martin de pedofiel: 'Je gaat onverbiddelijk en altijd uit van wat het kind wil'

Martin is 30 jaar en pedofiel. Hij woont op een piepklein flatje in Delft. Aan de kapstok mis ik de lange kinderlokkerjas en de lugubere slappe hoed. Op een prikbord zie ik een fotootje van zijn vriendje Joost, die twaalf jaar is.

Martin heeft geleerd over zijn situatie na te denken. Hij probeert objectief te vertellen, maar herhaaldelijk voel je zijn bewogenheid door de beheersing heen. 'Een pedofiel vindt het antwoord op zijn erotische en sexuele behoeften bij kinderen. Sommige pedofielen voelen zich aangetrokken tot meisjes, maar voorzover ik weet, zijn er veel meer manlijke pedofielen die zich op jongens richten. Hoe dat met pedofiele vrouwen zit, weet ik niet. Pedofiele vrouwen vallen minder op. Daardoor is hun problematiek kleiner: ze komen niet zo gauw in botsing met de algemeen aanvaarde regels. Vrouwen zijn in principe moeder; je kunt niet zien waar het een begint en het ander ophoudt. Ik voel me hoofdzakelijk tot jongens aangetrokken. Een meisje vind ik erg mooi... zo van een jaar of elf. Ik kan haar best liefkozen. Maar ze is voor mij toch meer een kunstobject. Mijn emoties liggen dieper bij jongens.

Er ligt een zwaar taboe op pedofilie. Daarom kan je maar beter je erotische gevoelens ten opzichte van kinderen verbergen. Dat heeft tot gevolg dat men denkt dat pedofilie bijna niet voorkomt. Men roept dat er de laatste jaren zoveel meer homofielen zijn gekomen. Dat is natuurlijk niet zo, maar de verdrukking is minder geworden en nu hoefje er niet meer over te zwijgen. Hoe groter de verdrukking. hoe kleiner het topje van de ijsberg dat je kan zien. Ik vraag me dan ook echt af: is pedofilie zo uitzonderlijk? Als je in een bepaalde omgeving durft te zeggen dat je pedofilie niet direkt verwerpt, bestaat de kans dat je zelf voor pedofiel wordt aangezien en dat is erg bedreigend voor veel mensen. Je moet je tegen sommige dingen ondubbelzinnig afzetten om door de groep waarin je wilt thuishoren, geaccepteerd te worden.

Een argument dat door de bestrijders van pedofilie vaak gehanteerd wordt, is: een kind is weerloos; je moet het beschermen tegen gevaar en kwalijke invloeden! Maar een kind is net zo min weerloos als jij en ik. Theoretisch is het waar dat een volwassene lichamelijk en misschien ook geestelijk sterker is. Maar wat is de praktijk? Bij mezelf en mijn vrienden die een relatie met kinderen hebben, merk ik op dat je onverbiddelijk en altijd uitgaat van wat het kind wil. Je doet nooit iets wat het kind niet wil. Als je dat principe loslaat, ontstaat er een heel andere relatie, en die relatie wil je niet, nooit! Een kind voelt zich rot als er pressie op hem wordt uitgeoefend en zal je dan niet gauw meer komen opzoeken. De ouders willen hun kind beschermen. Ik vind dat heel logisch. Alleen: weten ze waartegen ze hun kind beschermen. Maar er speelt nog iets anders mee bij de ouders. Ik weet er geen goed woord voor, maar noem het even jaloezie. Ik had een vriendje en diens vader zei me eens dat het hem erg pijn deed dat zijn eigen kind en een vreemde elkaar beter begrepen dan zijn eigen kind en hij. Iemand anders komt tussen de relatie ouder-kind. Natuurlijk is dat kwetsend en natuurlijk hebben de ouders het daar moeilijk mee. Ik zou alleen zo graag willen dat ze dat kunnen herkennen bij zichzelf. Ze wijzen de pedofiele relatie van hun kind soms af omdat ze zich opzij geschoven voelen, maar ze zeggen: het hoort niet en het is verboden.

Verboden, waarom eigenlijk? Je kan iets verbieden omdat het schadelijk is. Maar de schade voor het kind, nu of later, is nooit aangetoond. Het percentage van de bevolking, dat als kind een ervaring met een volwassene heeft gehad, is niet een paar procent, maar tientallen procenten. Meestal komt die ervaring niet aan het licht. Als de gevolgen schadelijk zouden zijn, zou nu bij wijze van spreken half Nederland met een tik rondlopen. Geweld wordt bestraft. Terecht. Dus ook geweld van een volwassene tegen een kind. Pedofiele kontakten waarbij geweld wordt gepleegd, dienen dus ook bestraft te worden. Waarom? Domweg omdat er geweld wordt gepleegd, en niet vanwege de sexuele handelingen. Het kwalijke van de huidige wetgeving is, dat degene die toont dat hij van kinderen houdt, wordt gelijkgeschakeld met iemand die geweld pleegt en soms zelfs nog zwaarder wordt gestraft. Pedofilie heeft altijd een negatieve publiciteit. Als er een moord op een kind is gepleegd, komt dat in de krant. Onder volwassenen gebeuren die dingen ook, en zeker niet minder. Er wordt een relatie verstoord en er loopt iets hevig uit de hand. Ten opzichte van alle bestaande relaties is dat gelukkig een heel klein percentage, en het is bij pedofielen niet hoger dan bij anderen.

Je vraagt of ik het moeilijk vond om te accepteren dat ik pedofiel was. Nee. Maar kennelijk was me door allerlei publikaties het idee opgedrongen, dat ik 'dus' tot gewelddaden in staat was. En die gedachte vond ik ontzettend. Dan kan je zien hoe het begrip 'pedofilie' ook bij mij met het begrip 'geweld' verbonden was! Het kostte me veel tijd om die twee dingen los te koppelen. Mede daardoor kwam ik overhoop te liggen met mezelf. Ik voelde me een slecht mens omdat ik van iemand kon houden!'

Joost komt binnen. Een stevig joch met verward donker haar en een levendig smoel. Bepaald geen onderworpen kind.
'Je hebt ook altijd bezoek!' verwijt hij Martin.
'Ik ga al!' zeg ik.

Het kind en het gezin: 'Ik vind het stom als een ander zich met ons bemoeit. Voor ons allebei is die vriendschap fijn'

Peter staat op me te wachten in de hal van het station. Hij zal me bij zijn moeder en zijn broertje brengen. Het is een heel bijzonder gezin waar ik naar toe ga: Peter is 21 jaar en pedofiel, en zijn broer Wilbert van 11 heeft al drie jaar een vriend. Terwijl Peter me in zijn rijdende koffiemolen het halve land door pruttelt, vertelt hij over zichzelf. Het is een relaas van vechten en verliezen en op je bek krijgen. Ik heb soms moeite om te beseffen dat hij pas 21 is. We zitten aan de koffietafel: de moeder met haar twee zoons en ik. Als Wilbert hoort dat ik niet van de politie ben, wil hij wel op mijn vragen antwoorden.

Hij vertelt hoe hij in kontakt is gekomen met zijn vriend Ernst: 'Hij kwam hier een keer op bezoek en toen kreeg ik een plantje van hem. Maar dat deed het niet zo goed en toen schreef ik hem een brief er over, en hij schreef een brief terug. En zo kwam het. Ik kreeg een keer een uitnodiging om te komen logeren, en dat nam ik aan. Want ik had zin om te kijken hoe het daar was. En ik vond Ernst aardig. Hij is 65 jaar. Ik help hem met allerlei klussen, want dat kan ik goed. Ik knutsel altijd met mijn vader. Er is een soort band met Ernst. We lachen vaak om dezelfde dingen, we denken aan hetzelfde, en dan zeggen we soms allebei precies gelijk hetzelfde. We gaan samen uit. Dan wandelen we of we gaan naar de manege. Nee, Ernst rijdt geen paard. Ik zie het al! Maar ik rijd wel. Ik had nooit gedacht dat er zo'n soort vriendschap kon bestaan. Toen ik Ernst had, werd ik ook anders. Blijer. Ik zie hem als een soort vader, die tegelijk mijn vriend is, maar ik denk niet bij mezelf: nu heb ik mijn vader niet meer nodig. Ik ben blij dat ik ze allebei heb. Mijn ouders zeggen vast niet dat ik er niet meer naar toe mag, dus ik zal wel lang met Ernst bevriend blijven. En ook als ik volwassen ben, zal er altijd een vriendschappelijke band blijven. Ik denk wel dat er iets verandert als ik volwassen ben: het sexueel kontakt.'

Heb je dat met Ernst?
'Ja.'

En vind je dat fijn?
'Ja.'

Maar je houdt er tegenover iedereen je mond over?
'Ja. Ik zou het wel fijn vinden als je er zo maar over kon praten. Maar met mijn vriendjes kan dat gewoon niet. We hadden laatst op school sexuele voorlichting en daarbij werd ook een dia vertoond van een meisje en een jongen die in bed lagen. Toen riep de hele klas meteen van bèèè. Voor de politie moet je wel oppassen. Die zou het kontakt helemaal kunnen verbreken. En hem in de gevangenis zetten. Ik vind het stom als een ander zich met ons bemoeit. Voor ons allebei is die vriendschap fijn.

Had je verwacht dat je vader en moeder het zomaar goed vonden?
'Ja, eigenlijk wel.'

Dat antwoord treft me. De moeder ziet het. Ze zegt: 'Maar we hebben ook een fikse leerschool gehad met Peter. Op een gegeven moment dacht ik: er is wat met Peter. Voor meisjes had hij niet bijzonder veel belangstelling. Kinderen trokken altijd naar hem. Dat ging overigens echt van die kinderen uit, want het gebeurde zonder dat hij wat deed. Net of ze voelen dat er belangstelling voor hen bestaat! Ik dacht: hij zal waarschijnlijk wel homofiel zijn. Dat vond ik niet erg, wel jammer. Want het leek me toch gezelliger als hij met een meisje thuis zou komen. Maar ik dacht: er zijn zoveel homofielen, dus waarom hij niet?

Toen hij zei dat hij pedofiel was, was onze eerste schrikreactie: dat kan gewoon niet! Word dan maar liever homo. Achteraf bezien een idiote opmerking natuurlijk. Maar ja, we wisten er verder helemaal niets van. We kwamen toen in kontakt met een man die ook pedofiel was, maar veel ouder, en die heeft ons een heleboel verteld. En doordat je iets meer weet, kan je het accepteren. Het onbekende maakt enorm bang.

En wat de vriend van Wilbert betreft: we aanvaarden hem. Maar ik weet niet hoe het zou gaan als Wilbert met een vriend aankwam die we niet aardig vonden; of erger: die een akelige man was. Dan zou ik het geloof ik afgewimpeld hebben. Gelukkig ligt de situatie niet zo. Want als ouders de partner van hun kind niet accepteren, gaat het misschien allemaal stiekem. En dat is weer zo funest voor de kinderen.'

Denkt uw man er net zo over?
'Die heeft het er toch moeilijker mee,' zegt ze. Soms zit ik behoorlijk tussen twee vuren.'

Peter wil nog één ding kwijt: 'Ouders waarschuwen altijd: ga niet met vreemde mannen mee. Maar een pedofiele verhouding ontstaat helemaal niet met vreemde mannen. Als een kind en ik een relatie willen opbouwen, dan hebben we tijd nodig, en als die tijd verstreken is, ben je geen 'vreemde man' meer voor dat kind. Ouders kunnen beter zeggen: doe nooit iets waar je geen zin in hebt!'

Ik vraag Wilbert: 'Doe jij wel eens iets waar je geen zin in hebt?'
'Mijn kamer opruimen,' zegt hij.


Adressen.
Landelijke werkgroep Pedofilie,
Werkgroep tot emancipatie van
oudere-jongere-relaties
Postbus 132
Rosmalen

Telefonische hulp en
informatie: [edit tel. nr.].

Afdelingswerkgroepen:
Amsterdam, [edit adres]
Deventer, Postbus 692
Eindhoven, Postbus 440
Groningen, Postbus 1387
Den Haag, [edit adres]
Maastricht, [edit adres]
Leiden, Postbus 136
Nijmegen, Postbus 6728
Rotterdam, [edit adres]
Tilburg, [edit adres]
Utrecht, [edit adres]
Venlo, [edit adres]

Radiopastor:
A. Klamer
[edit adres]
Hilversum
[edit tel. nr.]

België:
Volkshogeschool 'Elcker-ik.
Studiegroep Pedofilie
[edit adres]
2000 Antwerpen

Studiegroep Pedofilie,
College De Valk
[edit adres]
3000 Leuven

Duitsland:
DSAP Postfach 320208
D-4000 Dusseldorf-30

bron: Artikel 'Pedofielen: kindervrienden of kinderlokkers?' door Lies Faber; Mensen van nu, nr. 10; oktober 1979