Pietertje

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: P.T.

Ik ben vandaag weer us opstandig, potverdikke nog an toe, wat is er toch nog veel onrecht op de wereld en altijd dat geëmmer over pedofilie! Vanmorgen schoot Pietertje me weer door m'n gedachten. Ja joh, ik moet weer een stukje onrecht kwijt.

Pietertje was een 3-jarig buurjongetje van vrienden van me. Ze hadden zelf ook een zoontje van 3, Klaas, een levendig baasje, overal aan zitten, overal over vragen en soms gelukzalig duimzuigend bij iemand op schoot. Pietertje was anders. Pietertje zat nergens aan, vroeg niets en zat ook nooit gelukzalig duimzuigend bij iemand op schoot. Maar wat me nog het meeste opviel, was dat Pietertje bijna geen oogkontakt maakte, hij keek meestal wat psychotisch langs je heen. Je zou zeggen: "Met dat kind is iets aan de hand". Nu, dat was het ook wel degelijk. Pietertje kreeg tekort aan affectie. De basisbehoefte van een kind. Zo simpel als wat! Wat je geeft krijg je terug, maar andersom is ook waar, wat je krijgt kun je ook geven. Omdat kinderen m'n hart hebben gestolen, voel ik, wanneer ik verdriet en pijn bij een kind konstateer, een drang om achtergronden e.d. uit te diepen om, wanneer het in mijn macht ligt, mijn hulp te bieden. In deze situatie was het dus Pietertje. Door gesprekken met de moeder van Klaas kwam ik erachter dat Pietertje thuis geen speelgoed had. Z'n moeder was een Pietje Precies en zette nota bene Pietertje 's morgens al voor de T.V. met een Duits programma. Arme Pietertje ... de hele godganse dag keek die stumper T.V. Pietertje deed het ook nog steeds in z'n broek. Ik heb een aantal keren gezien hoe die werd verschoond. Machteloos voelde ik me dan. Moeder was net een robot. Een paar klemmen van armen, hup op de rug, hup op de buik en Pietertje was verschoond. Dit ging dan zonder ook maar één klein knuffeltje of één lief woordje.

Mijn hart vulde zich met pijn en liefde voor Pietertje. Hij liet me niet meer los. Konstant moest ik aan hem denken. De moeder van Klaas vond dat de konklusies die ik had getrokken juist waren. Ze probeerde ook dingen voor Pietertje te doen, zoals oppassen en Pietertje soms te stimuleren om met Klaas te spelen. Echter met weinig resultaat. Pietertje bleef in zichzelf gekeerd. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik heb hem opgepakt, boven m'n macht getild, op schoot getrokken en geknuffeld. Pietertje was net een spons, hij trok al m'n tedere gevoelens uit m'n lijf. Door het geknuffel raakte Pietertje helemaal in extase. Z'n mondje ging open en z'n oogjes gingen hemels staan. Na zo'n knuffelpartij keek hij me onbevangen en vol vertrouwen aan. Ik had kontakt met Pietertje! De moeder van Klaas begon me erin te stimuleren (wat eigenlijk helemaal niet nodig was). Vanaf die tijd was het vallen en opstaan met Pietertje. Aarzelend begon hij stapjes in de wereld te zetten. Langzaam drong het tot hem door dat er nog meer wezens om hem heen waren. Hij ontdekte Klaas. Klaas vond het prachtig. Hoe robuust Klaas ook was, zo voorzichtig was hij met Pietertje. Is dit niet een bewijs dat een kind in den beginne goed is. Wat 'ie krijgt kan die later ook teruggeven. ZO IS DAT!

bron: 'Pietertje' door P.T.; Martijn, nr. 19; mei 1984