Saint-Tropez

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Door: Arthur van Amerongen

Arthur van Amerongen gecanceld.

Ik ben - veronderstel ik - in bed net zo saai als papa en mama. Het liefst neuk ik met pyjama en sokken aan. En niet langer dan vijf minuten. Ik heb geen frustraties en geen trauma's. Dat is het voordeel van een seksloze opvoeding. Ik vraag me soms af waarom ik nooit misbruikt ben als kind. De omstandigheden waren daar ideaal voor. Ik kwam uit een verscheurd gezin en was op zoek naar liefde. Incest tierde welig op de Veluwe. Veel mannen van de zwartekousenkerk gingen 's avonds altijd even bij hun dochter of dochters langs, om ze in te peperen dat ze zondig waren. De ellende was begonnen met Eva in het Paradijs. Die had Adam verleid. Als straf moet de dochter daarom papa pijpen. Het klinkt banaal maar dat prentte de vader zich in het hoofd. Incest was een publiek geheim. Mama wist precies bij welke gezinnen het gebeurde. Een waardeoordeel gaf ze niet. Ik hoorde het ook van vriendjes in de kerk. Die werden geneukt door hun vader of door ooms. Vaak gewoon in de stal, tussen de koeien. Later werden die misbruikte jongetjes zelf pedofiel.


Op mijn voetbalclub moest ik samen met de pupillentrainer douchen, als de andere jongens al weg waren. Hij zeepte me in en als ik een stijve piemel kreeg, trok hij er aan. Ik had nog geen zaad maar vond het wel lekker. Tijdens een voetbalkamp van de KNVB in Hoek van Holland liet een begeleider zich iedere avond zijn glimmende sportbroekje uittrekken door ons, in zijn tent. Dat was zogenaamd een spelletje maar hij had wel een enorme stijve lul als hij daar uiteindelijk naakt in die tent lag. Wij lachten erom, vonden het normaal. Ik zwalkte als kind veel over straat en altijd waren er wel gekke mannen. Mijn Tienertoerkaart gebruikte ik hoofdzakelijk om naaktstranden te bezoeken, met boterhammen en een plastic fles met water aangelengde Roosvicee van mama in de knapzak. Ergens in de zomer van 1973 zag ik in de Zandvoortse duinen een meneer naar mij wenken. Met zijn linkerhand, want met zijn rechter was hij druk aan het rukken. Op sandalen na was hij naakt. Ik liep op hem af. Hij wilde me pijpen, zei hij. Ik had daar geen bezwaar tegen.

Eens liep ik door Rotterdam, ik was het huis van mijn opa en oma ontvlucht. Ik stond voor een bioscoop en keek in de vitrine. Daar hingen foto's van naakte vrouwen. Ik mocht niet naar binnen omdat ik geen zestien was en bovendien had ik geen geld op zak. Er kwam een man naast mij staan. Hij heette Martin. Wil je met mij naar de film, vroeg hij vriendelijk. Ik kon wel juichen. Het was een vieze film van Pim & Wim: Pim de la Parra en Wim Verstappen. Met heel veel tieten en kutten. In de lege zaal raakte ik opgewonden en Martin begon me te pijpen. Ik kon inmiddels al klaarkomen en vond het lekker. Na afloop trakteerde Martin mij op patat en ijs, gaf hij mij een hand en vertrok.

Rond mijn zestiende ging ik naar Saint-Tropez liften. Ik wilde filmster worden, had ik tegen mama gezegd. Mama zei dat ik me netjes moest aankleden als ik daar ging solliciteren. Ze had geen idee waar Saint-Tropez lag, ik kende het oord alleen maar van de film van Louis de Funès en ik wist dat Brigitte Bardot er woonde. Ik had een zwart colbert van papa aan, een wit t-shirt en een roze ribfluwelen broek. Ik was met mama wezen winkelen in het dorp, speciaal voor mijn reis naar Zuid-Frankrijk. De roze broek vond ze erg apart maar ze mopperde niet toen ze die moest afrekenen. De avond voor ik vertrok, waste ze mijn haar dat toen heel lang was. Net als het haar van mijn favoriete band destijds: The Osmond Brothers. Mama vond het maar herrie maar de jongens waren van christelijke huize en dus deugden ze. Het zou een van de laatste keren zijn dat mama mijn 'Beatle-haar' waste. Ik kwam 's avonds laat in Breda aan, met mijn bordje Saint-Tropez in de hand. Er stond een enorme rij vunzige lifters met rugzakken bij de oprit van de snelweg. Die liep ik voorbij. Ze begonnen te schreeuwen, dat ik helemaal achter in de rij moest aansluiten. Na vijf minuten stopte er een Jaguar. Het was een meneer in een zalmkleurig pak. Op de stoel naast hem zat een poedeltje. Inmiddels wist ik wel wat een homofiel was. 's Avonds laat stopte de man bij een chique hotel in Frankrijk. Voor het eerst in mijn leven at ik slakken en kreeft en dronk ik dure wijn en cognac. Toen de meneer mij in de hotelkamer begon te pijpen, moest ik overgeven. Alles zat onder maar hij vond het niet erg. De volgende ochtend reden we door naar naar Aix-en-Provence. Er ging een nieuwe wereld voor me open, vol nieuwe geuren en kleuren. Weg was de inktzwarte Veluwe met zijn dood en verderf. We bezochten een bar met allemaal hele aardige Algerijnse jongens (het begrip schandknapen kende ik nog niet) en ik dronk liters champagne. Mijn oom - ik moest hem tonton noemen - vroeg die nacht of ik hem wilde neuken. Waarom niet? Dacht ik. De volgende dag namen we afscheid en propte hij mij duizend franken in mijn hand. Ik was dolgelukkig, zelfs toen er een paar dagen later hele vieze pus uit mijn piemel kwam. Het jeukte als de hel en in mijn onderbroek zaten vieze geelgroene korsten. Het was onverdragelijk en via via kwam in een kliniek terecht waar geslachtsziekten gratis werden behandeld. Ik moest vier uur wachten tussen leernichten, hoeren en gastarbeiders. Toen ik aan de beurt was, moest ik op een soort wc-pot gaan zitten en kwam er een zuster met een eng apparaat aan: een rubberen blaasbalg met daaraan een dikke glazen buis. Die glazen buis stak ze in de opening van mijn eikel en ik gilde van de pijn. Toen kneep ze in de rubberen bal en spoot ze vloeistof in mijn lul. Een paar dagen later was de jeuk voorbij. Filmster ben ik nooit geworden, maar de showbiz beviel mij wel.

[Deze bijdrage schreef Van Amerongen op verzoek van Marthijn Uittenbogaard voor het studentenblaadje Propria Cures (PC van 6 mei 2021) waar Uittenbogaard eenmalig gasthoofdredacteur was. Uiteindelijk bleek de redactie toch het stukje van Van Amerongen te hebben geschrapt. Het (deels satirische) studentenblad Propria schreef: "Ook Arthur van Amerongen schreef op aanvraag van Marthijn een bijdrage voor dit speciale pedofilienummer. Het plaatsen van een van zijn artikelen druist echter in tegen alle normen en waarden waar PC voor staat. De redactie trekt hier een duidelijke morele grens en gaat over tot de orde van de dag."]

bron: Artikel 'Saint-Tropez' door Arthur van Amerongen; 6 mei 2021